terug van weggeweest

                                                                          

Alle keuzes die je maakt zijn van invloed op je toekomst.
Soms hebben ze kleine gevolgen, soms grote.
In 2016 drukte ik resoluut op de knop VERWIJDEREN. 
Dat was het einde van mijn blog gelukkigbewust. Een goed gelezen blog waarop ik vertelde over mijn ervaringen, groei en inzichten. Dacht ik dat het wel zou meevallen en dat al mijn verhalen heus nog wel terug te vinden waren, dan had ik het mis. Weg, onzichtbaar in de zoekmachines, Nada, niets meer.

Ik wilde niet meer schrijven, maar rust in mijn  hoofd.
Te confronterend, er gebeurde te veel om te benoemen. Pas later werd me duidelijk dat ik het schrijven helemaal niet wilde opgeven, maar dat ik hoofdzakelijk verlangde naar rust in mijn hoofd.



Toen kon ik deze twee zaken niet los zien van elkaar. 
In het jaar dat hier aan voorafgaat werd ik keihard geconfronteerd  met de onzichtbare gevolgen van chemo en een operatie aan mijn hoofd, gevolgd door een coma.

Een van de onzichtbare gevolgen op dat moment is een warrig brein dat alle binnenkomende informatie vertraagd verwerkt, verlies van geheugen, verdriet om wat achter me lag en machteloosheid naar wat nog moest komen.

Ik ontdekte haperingen aan mijn lichaam, iets wat voorheen goed had gewerkt bleek nu stuk te zijn.

De afname van mijn opnamecapaciteit was heftig.

Ik kon niets vasthouden, laat staan vastleggen. Het maakte me down en verdrietig.

'Ik had geen behoefte om een ander te zien omdat ik niet uit mijn woorden kwam.'
Ik werd zo moe van een gesprek waarbij de ander verwachtte dat ik het kon volgen en ook nog antwoord gaf. Dat kon ik helemaal niet, niet met het hoofd dat ik toen had. Niet zolang chaos het overnam in mijn brein. 
Ik was niet degene die ik wilde zijn en herkende mezelf niet.

De behandelingen waren klaar, het herstel kon beginnen.

Dit duurde langer dan ik verwacht en op gehoopt had.

Ik moest tijd nemen voor mezelf, om stil te staan bij mijn verliezen, om te herstellen.

De tijd die vrijkwam heb ik gebruikt om dicht bij mezelf te komen, naar binnen te kijken.
Door te schilderen en mijn ervaringen hierbij op te schrijven in een dagboek. 
Door tv te kijken, te luisteren naar muziek of genieten van de stilte van de dag. 
Elke dag bracht weer iets nieuws. 
Ik leerde weer blij te zijn met wat er was en om te gaan met de lichamelijke beperkingen die ik opgelopen had. Ik ben me gaan focussen op wat wel kan en dat is zoveel. 

Het vertrouwen in mijn lichaam kwam langzaam terug en ik werd opnieuw trots op mijn lichaam en ging de verbinding met mezelf weer aan.

Er zijn naast de heftige ervaringen ook mooie inzichten. 

Ik moest echt los komen van de ondermijnende term ongeneeslijk ziek. Ik had de negatieve lading hiervan lang genoeg op mijn schouders getorst, het was tijd dat ik me hier van bevrijdde.

Als ik erop terugkijk dan was dit een periode van rouw, erkenning, heling en innerlijke groei.

Mijn pa is op dat moment met zijn hoge leeftijd van 93 jaar een voorbeeld voor mij.

Ook al keken we vaak anders tegen de dingen aan. Zijn (ongenuanceerde) motto door het leven heen was 'niet opgeven, altijd doorgaan'. Dit was niet altijd wat ik wilde horen, soms is er meer voor nodig om weer door te kunnen gaan. Hier had hij nooit de juiste woorden voor gevonden.

Toen hij in zijn leven meer geconfronteerd werd met zijn sterfelijkheid werd hij milder, ook naar hemzelf toe.

'Het gaat om levenslust en doorgaan met ademhalen', aldus mijn Pa.

Hij leefde dit motto na, is altijd onderweg, op zoek naar activiteiten die iets brengen.

Vrolijkheid, afleiding en zingeving.

Altijd in voor contact met zijn omgeving via bridgen of een frietmiddag in het appartementencomplex waar hij woont.

Als mijn vader mij bezoekt in het ziekenhuis waar ik weken in afzondering lig omdat de chemo behandelingen niet alleen de kankercellen maar ook mijn immuunsysteem vernietigen, is dat een emotionele ontmoeting. Hij is dan 93 jaar. Hij vol leven, ik een schim van mezelf.

Ik lach hem tegemoet als hij mijn kamer binnenkomt.

'Hoe doe je dat toch telkens weer, je lacht er zelfs nog bij' fluistert hij emotioneel in mijn oor terwijl hij voorover buigt.

'Pure levenslust  en doorgaan met ademhalen Pa' fluister ik terug.

We zijn jaren verder, op dit moment lacht het leven me toe 

Altijd doorgaan, daarom een doorstart van mijn blog, over innerlijke kracht, bewustzijn, uitdagingen en kwetsbaar durven zijn.  

Veel leesplezier.

Groet Ellen

                              -----------------------------------------------gelukkig bewust--💗💗