Soms hebben ze kleine gevolgen, soms grote.
In 2016 drukte ik resoluut op de knop VERWIJDEREN.
Dat was het einde van mijn blog gelukkigbewust. Een goed gelezen blog waarop ik vertelde over mijn ervaringen, groei en inzichten. Dacht ik dat het wel zou meevallen en dat al mijn verhalen heus nog wel terug te vinden waren, dan had ik het mis. Weg, onzichtbaar in de zoekmachines, Nada, niets meer.
Ik wilde niet meer schrijven, maar rust in mijn hoofd.
Te confronterend, er gebeurde te veel om te benoemen. Pas later werd me duidelijk dat ik het schrijven helemaal niet wilde opgeven, maar dat ik hoofdzakelijk verlangde naar rust in mijn hoofd.
Toen kon ik deze twee zaken niet los zien van elkaar.
In het jaar dat hier aan voorafgaat werd ik keihard geconfronteerd met de onzichtbare gevolgen van chemo en een operatie aan mijn hoofd, gevolgd door een coma.
Een van de onzichtbare gevolgen op dat moment is een warrig brein dat alle binnenkomende informatie vertraagd verwerkt, verlies van geheugen, verdriet om wat achter me lag en machteloosheid naar wat nog moest komen.
Ik ontdekte haperingen aan mijn lichaam, iets wat voorheen goed had gewerkt bleek nu stuk te zijn.
De afname van mijn opnamecapaciteit was heftig.
Ik kon niets vasthouden, laat staan vastleggen. Het maakte me down en verdrietig.
Een van de onzichtbare gevolgen op dat moment is een warrig brein dat alle binnenkomende informatie vertraagd verwerkt, verlies van geheugen, verdriet om wat achter me lag en machteloosheid naar wat nog moest komen.
Ik ontdekte haperingen aan mijn lichaam, iets wat voorheen goed had gewerkt bleek nu stuk te zijn.
De afname van mijn opnamecapaciteit was heftig.
Ik kon niets vasthouden, laat staan vastleggen. Het maakte me down en verdrietig.
