Ik heb de neiging alles te relativeren, bij alles vraag ik me af "wat is het ergste dat je kan gebeuren"?.
En dan is er altijd iets te benoemen wat erger is dan de situatie waar ik in zit, waardoor de situatie die voorheen zo ellendig en vreselijk leek te veranderen naar een situatie waar je grip op krijgt en waarvan je weet dat je die aan kan. ..Maar alles weg relativeren is niet de juiste manier van omgaan met verlies.
Gaandeweg heb ik ervaren dat erkenning van dat wat je doormaakt belangrijk is.
De bevestiging van je verdriet is belangrijk voor jou als mens, dat je voelt dat je gehoord en gezien wordt. Erkenning is de eerste stap in het proces van rouw naar herstel.
Iedereen heeft recht op zijn eigen verdriet, jouw pijn wordt niet minder omdat iemand anders meer ellende en pijn doormaakt.
Pijn en verdriet is niet te vergelijken met elkaar, het is een persoonlijk ervaren.
Neem tijd en vraag aandacht voor jouw pijn en verdriet, deel het met mensen die dicht bij staan en waar je je veilig en vertrouwd bij voelt.
Vraag jezelf af wat je nodig hebt, eis de aandacht op die je ervoor nodig hebt om langzaam maar zeker tot een punt te komen waarop je op een realistisch en acceptabel punt beland waarop je (samen) verder kan.
Dag voor dag.
Doelen stellen, evalueren, doelen bijstellen.
Stilstaan bij wat er goed is, stilstaan bij wat je allemaal wel kan.
Doelen stellen, evalueren, doelen bijstellen.
Stilstaan bij wat er goed is, stilstaan bij wat je allemaal wel kan.
Ga altijd uit van je mogelijkheden en niet van je beperkingen.
