 |
| © Ellen Selder-Berens |
En ik lig met een kaal hoofd in het ziekenhuis.
Waarom is 47 jaar worden zo belangrijk voor mij? Waarom
beschrijf ik nu niet mijn 45 of 46e verjaardag.
Huib en de kinderen zitten naast mijn bed, een dochter draagt een mondkapje voor haar mond. Ze is wat verkouden en zonder dat kapje mocht ze niet naar binnen. En de arts is bezig om een nieuw infuus aan te leggen omdat dit verstopt was en iedereen keek ernaar. Het infuus werd weer in mijn voet aangebracht omdat de aders in mijn armen inmiddels moeilijk te vinden waren.
Het is 8 april 2008.
Mijn 47e verjaardag.
Niets speciaals, geen hoogtepunt, zoals je 18e verjaardag, je 25e of zoals je 50e verjaardag zou kunnen zijn.
Niets speciaals, geen hoogtepunt, zoals je 18e verjaardag, je 25e of zoals je 50e verjaardag zou kunnen zijn.
