so this is Christmas, and wat have you done?

bezinning en inspiratie

Twee belangrijke w  Mijn terugblik op het afgelopen jaar Hi.erbij  mag mijn favoriete kerstsong "so this is Chris niet ontbreken.

Er wordt  teruggekeken en gevraagd wat je zoal gedaan hebt aan naar het afgelopen jaar, Een nieuw jaar, zonder  mijn grootste angst was dat ik niet mee weinig hoop op toekomst. Dat eenzame, machteloze gevoel gun ik

schrijven vanuit je hart

schrijven ter verwerking van kanker
Het verhaal van 'De kleine Prins'
(een oud bekend sprookje) e ervaringen in zijn jonge leven, staan  synoniem voor het leven met een ziekte (in dit geval kanker).
D moeilijkheden die de  op zijn levenspad
Door Door vragen te blijven stellen en zijn filosofische wijsheden komt hij
daar waar hij uiteindelijk wil zijn. De kunst een
boeiende reis waarbij ik mezelf 

mijn tijdslijn

Ik ben me bewust dat mijn leven zich afspeelt binnen een tijdslijn.
Het verleden, heden en de toekomst.
Gedachten vliegen voor-en achterwaarts.
Dat ik schrijf over wat mij bezighoud op dat moment, maakt mijn verhaal de ene dag actueel,
de andere dag van 10 jaar terug.
Ik gun mezelf die vrijheid.
Ik maak graag en vaak plannen, deze liggen altijd in de toekomst.
Maar het is ook doodeng.

KanjerKetting

Alles wat je onderneemt krijgt een vervolg, of je nu wilt of niet.
Dat is de flow van het leven, dagen en gebeurtenissen rijgen zich achtereen aan elkaar.
Als een lange, gekleurde ketting, voor sommige misschien minder gekleurd als ze zouden willen.
Al jaren zijn er volwassenen voorstander van goede positieve initiatieven die het leven met kanker draaglijker maken.

©Ellen Selder Berens

Deze initiatieven zorgen vooral voor de broodnodige mentale steun, ook wel het 'mentale' voedsel genoemd.

Dat vind ik zo mooi in de kinderoncologie, als je er al iets moois aan kunt ontdekken,
Kinderen die met kanker in een ziekenhuis liggen krijgen voor iedere behandeling die zij ondergaan een kraal, een gekleurde kraal.
Door die aan elkaar te rijgen kun je zien aan de lengte van de ketting hoe vaak en hoe lang het kind behandeld is. Dit noemen ze de KanjerKetting, speciaal voor kinderen met kanker.

De KanjerKetting helpt kinderen met kanker en is het initiatief en intellectueel eigendom van de Vereniging Ouders Kinderen en Kanker (VOKK)
De VOKK heeft deze ketting in 2006 ontwikkeld, na een pilot in het Vumc werd de KanjerKetting eind 2007 in alle kinderoncologische ziekenhuizen ingevoerd.

vrijwillig is niet vrijblijvend

Al vanaf dat  mijn kinderen waren klein  en ik deed ik werkte vrijwillig  werk. gedaan.  Vrijwillig is  niet verplicht, je doet het uit vrije wil. 
Omdat je Je zet je graag in  voor anderen in de maatschappij en draag zo een steentje bij.

↕© Ellen Selder Berens

Omda Niet alles is in geld uit te drukken en zo kan ik nwaarom ik Mijn  kennis en vaardigheden vrijwillig heb  ingezet. Van dementdi Bij een vrouwenhuis begeleidde ik vrouwen die na een scheiding hun weg in de bureaucratische wereld. Ik was Zelf gescheiden wist in wat voor  een doolhof je tere van bureaucratie rondom wetgeving.Het is hierin makkelijk verdwalen en van van subsidie wa geen sprake. Het was van mij  Geen idealisme om de om kwetsbare van de samenleving te helpen. Vanuit het  gevoel dat vrouwen er gewoon  moeten er zijn voor elkaar. iemand  Helpen het hoofd boven water te houden. Mijvoor  demente als de ouderen, deed ik vanuit  liefde en respect. Zij waren altijd zo dankbaar en blij met de individuele aandacht. die ik aan hen alleen functioneel aangeraakt, tijdens de verzor zo blij zijn met een met echte, welgemeende omhelzing en dat hun  gevoel voor humor heel groot is. We hebben samen heel wat  geknuffeld en gelachen.

Alleen is waren. Nu betekent alleen zijn niet automatisch dat je ook eenzaam bent, maar deze oudeeenzaam. Zo triest m de dagen te slijten zonder gezelschap terwijl je graag contact hebt he op bezoek , ze rekende  mijn verantwoording , ik deed  waar   waarmaken toegezegd haalleen om een praatje , de ou ik luisterde  , die vaameer op familiealbum van ooit en naar de kiekjes van de klein- en achterkleinkinderen. De nam Oma ze niet kon niet vergeten. 

Het  Koekje of chocolaatje mocht ik vooral  niet weigeren , gezellig  maar samen genieten van  belangrijk , het ww  wijze oude vrouw. "Gewoon goed eten en hard werken ", was haar advies. Het vrijwill niet alleen geven, het heeft mij  ook veel opgeleverd.

Ik kwam iets Brengen maar ook iets halen.

Oo liefde en aandacht van de mensen.

Ieder mens wil graag nodig zijn, voldoening hebben en  zinvol bezein

De een keuze die odie Geriats Studeren professioneel en wer kemens, specifieactiviteitenbegeleidster kon ik ze  begeleiden bij zinvolle dagbesteding  ouderen en bood i afleiding en aandacht , waarbij ik altijd respectvol naar de  vader of moeder en ooit een   volwaardig lid van de  maatschappij.

Ik ben mijn toen dankbaar geweest voor dit advies en inzicht , het was een  hele stap voor mij om te gaan studer als alleenstaande ouder de zorg  diploma behaald en 

 synchronisatie, toeval met een betekenis. Niets is is toeval , de  keuzes hebben die je vandaag  zijn van invloed op toekomst. Zij maken

Een persoon kan het verschil maken.

                                              ====== gelukkig bewust===💚💚

verbinding in de nacht

Voor de zoveelste keer komt de verpleger binnen en zet het alarm van de hartbewaking uit.
Het is 03.00 uur in de nacht.

©Ellen Selder Berens

Ik lig nog wakker en zie geen manier om licht te maken en tast in het donker.
Ik zoek naar het licht en druk per abuis op het knopje van de radio.
De dienstdoende verpleger reageert wat nors omdat hij moet komen om de radio uit te zetten.
Ik kreeg het zelf niet voor elkaar, ben te verward voor de afstandbediening.
"Had je geen bril op kunnen zetten"? zegt hij tegen me.
 "In het donker maakt een bril nog geen licht", zeg ik wat timide.
We kijken elkaar aan in het schemerdonker en gelijkertijd schieten we allebei in de lach om mijn opmerking.
De lach zorgde voor verbinding in de nacht.

belofte

© Ellen Selder Berens

Twee identieke witte enveloppen vallen op de mat.
Het zijn oproepen voor de griepprik, die we al jaren allebei ontvangen.
Huib vanwege zijn diabetes, mede de oorzaak van zijn moeheid.
Die was dus niet alleen het gevolg van de stress na de vermoeiende ritten op en neer naar het ziekenhuis, 1 uur verder gelegen.
Of van de nachten waarin we niet konden slapen, omdat er weer eens in afwachting waren van een hele belangrijke uitslag.
Dan lagen we wakker en bleven praten, urenlange gesprekken hebben we in het holst van de nacht gevoerd.
Soms in het donker,dan weer met een lichtje aan en een klein slaapmutsje erbij.
Klaarwakker in de intieme schemering van de slaapkamer.
We hoefden elkaar niet in het licht te zien om te weten dat bij de ander de tranen over de wangen liepen.
Dan hielden we elkaars handen stevig vast onder de deken.

intuïtie

©Ellen Selder Berens

Vaak krijg ik de vraag waar ik de kracht vandaan haal om positief te blijven ondanks het feit dat ik toch ernstig ziek ben.
En dat ik mezelf toch ook wel zal afvragen, waarom moet mij dit gebeuren, waarom ik?

Nog nooit heb ik mezelf deze vraag gesteld.
Mijn antwoord hierop is, waarom ik niet? Ik vind dat ik het niet verdiend heb om kanker te krijgen, zoals niemand het verdient om een verschrikkelijke ziekte te krijgen die levensbedreigend is.
Niet overal zit een logica achter, iedereen zoekt een eigen weg om ermee om te gaan.
De weg die ik gekozen heb is om niet in de slachtofferrol te gaan zitten.
Je bent een slachtoffer als je denkt dat je geen controle hebt over je situaties.
Dat heb ik wel, ik heb controle over mijn gedachten, ik heb de vrijheid over de keuzes die ik maak, elke dag weer hier ben ik me bewust van.


Ik ben nu 17 jaar verder in het proces, er ligt veel pijn, angst en verdriet achter me.
Als het aan mij is dan liggen er nog veel mooie, goede en gelukkige momenten voor me.
Ik ben op veel manieren gegroeid tijdens de jaren, dat noem ik de winst van het verlies.
Onwetendheid werd weten, wanhoop veranderde in hoop, meegaan met de flow heeft de plaats ingenomen van verzet.
Ik leef bewust in het nu door ook te kijken naar het verleden.

lichtpuntjes

© Ellen Selder Berens

verzamelaar

Ik ben een verzamelaar, al jaren.
Ik verzamel lichtpuntjes.
Als ik vind dat het weer tijd is voor een lichtpuntje, dan organiseer ik er een.
Een lichtpuntje voor mezelf, of voor anderen, waardoor de energie blijft stromen.
Ik noem het ook wel een buffertje, waarvoor ik positieve energie opsla die ik krijg om te gebruiken voor de momenten dat ik het nodig heb.
Energie die ik krijg in het contact met anderen of door creativiteit, 
wat voor mij werkt als het beste medicijn.
Zo is de cirkel weer rond, de cirkel of life.
Je moet een drive hebben om bezig te zijn, een doel om naar toe te leven, 
elke dag weer.
Dat hoeft geen groot doel te zijn, soms is het al prachtig om je doel voor die dag te halen, maar ook een doel op lange termijn is inspirerend en hoopvol.
Waarom zou je afwachten tot het naar je toekomt en zelf geen initiatief nemen als het wel binnen je mogelijkheid ligt?



vuurvliegjes 
Het mooie van lichtpuntjes is dat zij elkaar aantrekken. Net als vuurvliegjes, ze zwermen om elkaar heen waardoor het licht steeds groter wordt. Door zelf af en toe een lichtpuntje te zijn, word je ook weer benaderd door anderen. Een mooi voorbeeld van synchronisatie, het samenkomen van positieve energie.

verbeelding

Beeldende expressie:
"Laat even alle zorgen varen en hou je bezig met wat je nu aan het doen bent. 
Bewust leven vertraagt de tijd"
Ellen Selder Berens

©Ellen Selder Berens

Sinds ik volledig uit mijn comfortzone ben gestapt door te starten aan een nieuwe uitdaging in de opleiding Verlieskunde Verborgen Verlies, had ik gelijk een mooi doel voor dit jaar.

Nieuwe kennis en ervaringen opdoen en deze delen met anderen.

Ik zie het ook als een investering in mezelf.

Verborgen Verlies gaat over het verlies achter het verlies.

Over erkenning en herkenning.

'Wat je niet herkend en erkend kan ook niet worden doorleefd en geheeld.

Er is altijd perspectief bij verlies', aldus Mieke de Bruin, Senior trainer, coach,

mede oprichter en eigenaar van Centrum voor Verborgen Verlies, samen met Henny Aben, www.verborgenverlies.nl 

visualiseren

Visualiseren

Met een kop koffie voor me op tafel, bel ik al vroeg in de ochtend naar de Hematoloog om een afspraak te      

wijzigen.

Terwijl ik in de wacht word gezet gaan mijn gedachten terug naar het moment van mijn 1e chemobehandeling.

Er zijn veel 1^e keren die je in je leven meemaakt en die je ook echt wil meemaken.

Sterker nog, je moet ze meemaken om zo uit te groeien tot een evenwichtig persoon.

Echter, de 1^e keer een chemobehandeling ondergaan had ik liever niet op mijn lijstje van ervaringen gehad.

Maar ik maakte het wel mee, heel bewust…..

terug van weggeweest

                                                                          

Alle keuzes die je maakt zijn van invloed op je toekomst.
Soms hebben ze kleine gevolgen, soms grote.
In 2016 drukte ik resoluut op de knop VERWIJDEREN. 
Dat was het einde van mijn blog gelukkigbewust. Een goed gelezen blog waarop ik vertelde over mijn ervaringen, groei en inzichten. Dacht ik dat het wel zou meevallen en dat al mijn verhalen heus nog wel terug te vinden waren, dan had ik het mis. Weg, onzichtbaar in de zoekmachines, Nada, niets meer.

Ik wilde niet meer schrijven, maar rust in mijn  hoofd.
Te confronterend, er gebeurde te veel om te benoemen. Pas later werd me duidelijk dat ik het schrijven helemaal niet wilde opgeven, maar dat ik hoofdzakelijk verlangde naar rust in mijn hoofd.



Toen kon ik deze twee zaken niet los zien van elkaar. 
In het jaar dat hier aan voorafgaat werd ik keihard geconfronteerd  met de onzichtbare gevolgen van chemo en een operatie aan mijn hoofd, gevolgd door een coma.

Een van de onzichtbare gevolgen op dat moment is een warrig brein dat alle binnenkomende informatie vertraagd verwerkt, verlies van geheugen, verdriet om wat achter me lag en machteloosheid naar wat nog moest komen.

Ik ontdekte haperingen aan mijn lichaam, iets wat voorheen goed had gewerkt bleek nu stuk te zijn.

De afname van mijn opnamecapaciteit was heftig.

Ik kon niets vasthouden, laat staan vastleggen. Het maakte me down en verdrietig.