visualiseren

Visualiseren

Met een kop koffie voor me op tafel, bel ik al vroeg in de ochtend naar de Hematoloog om een afspraak te      

wijzigen.

Terwijl ik in de wacht word gezet gaan mijn gedachten terug naar het moment van mijn 1e chemobehandeling.

Er zijn veel 1^e keren die je in je leven meemaakt en die je ook echt wil meemaken.

Sterker nog, je moet ze meemaken om zo uit te groeien tot een evenwichtig persoon.

Echter, de 1^e keer een chemobehandeling ondergaan had ik liever niet op mijn lijstje van ervaringen gehad.

Maar ik maakte het wel mee, heel bewust…..

Wat eraan voorafging

     In die periode ben ik 47 jaar en lig in een Academisch ziekenhuis.

     Er zijn uitzaaiingen ontdekt in mijn centraal zenuwstelsel, in het hersenvocht om precies te zijn.

Spoedberaad; ‘wat en hoe kunnen we nog doen voor Mw. Selder-Berens?

Een speciaal tem van doctoren heeft speciaal voor mij een chemo cocktail bedacht dat levensreddend werk moet gaan verrichten. Ik heb zoveel respect voor ze en heb ze al meerdere keren uitvoerig bedankt voor hun inzet om mij te helpen.

Je krijgt een speciale band met het team die elke dag aan je bed staan om zich te beraden over mijn penibele situatie.

Ook voor hun is het spannend of de chemo zal aanslaan zoals zij bedacht hebben. Voor deze behandeling ga ik weken in quarantaine, waar ik afgeschermd wordt van risicobronnen ter vermindering van verspreiding van een infectie.

Ik mag deze ruimte niet verlaten zonder toestemming en het bezoek moet eerst door een slurf waar zij zich moeten desinfecteren voordat ze bij mij naar binnen gaan.

Ik voelde me vaak alleen, had geen contact met andere patiënten. Een mobiele telefoon had ik nog niet tot mijn beschikking, ook geen laptop, niets van Social Media.

Hier had ik ook de energie niet voor, als ik de energie al had dan koos ik ervoor om post  te lezen en kaartjes terug te schrijven. 

Vanaf het moment dat je hoort dat je kanker hebt, kijk je uit naar het moment dat je geholpen kan worden, dat er nog hoop is voor je. 
Nu was dat moment aangebroken.

Visualisatie tijdens mijn eerste chemobehandeling

Met een mengeling van grote angst en een soort rare positiviteit lig ik gespannen op bed, te wachten tot de verpleegster de speciale plastic zak met vloeistof aansluit.

De mix van medicijnen komen via een infuus in mijn arm mijn lichaam in druppelen. Het infuus met het magische

wondermiddel, het middel dat mijn leven gaat redden of rekken.

Ik voel me heel plechtig en besef dat het een onvergetelijk moment in mijn leven is.

Het gebeurt echt, ik heb kanker en we gaan proberen om het allesvernietigende proces tegen te gaan.

Niets of niemand in mijn leven kon meer voor me doen op dit moment dan het toedienen van deze chemo.

Huib is wat verwaaid binnen komen lopen om erbij te zijn, hij wil niet dat ik dit moment alleen moet doormaken.

Ook  dapper van hem, het is moeilijk om machteloos toe te zien hoe je geliefde lijdt.

Zijn aanwezigheid voelt als een daad van liefde voor mij.

Er gaat een gevoel van rust en  veiligheid van hem uit, als we er samen voor gaan staan, komt alles goed, meer dat gevoel.

Hij gaat naast me zitten en pakt mijn hand, waarop de verpleegster zegt, “fijn dat u er bent, dan kunnen we nu beginnen”.

Ze controleert 2x de informatie die op de infuuszak vermeld staat, mijn naam en geboortedatum.

Er mag niets fout gaan, ze werkt met de grootste precisie en aandacht.

Deze behandeling zal ongeveer tussen de 4 en 5 uur gaan duren, de duur is afhankelijk van hoe goed je lichaam het aankan.

In eerste instantie druppelt de vloeistof langzaam mijn lichaam binnen. Dan wordt de snelheid langzaam opgevoerd, als blijkt dat ik niet te veel pijn ondervind.

Huib en ik worden allebei stil als de verpleegster zegt dat het infuus loopt. Hij geeft een kneepje in mijn hand.

     De speciale vloeistof druppelt langzaam mijn lichaam binnen.

Ik concentreer me op mijn ademhaling, waardoor ik mijn lichaam zo goed mogelijk kan ontspannen.

In mijn hoofd speelt zich een gedachte af, waar ik me aan vast klamp.

Ik geloof heilig in de kracht van de gedachte.

Nu zie ik voor me dat een leger van speciaal geselecteerde soldaten ten strijde gaat om mijn vijand te verslaan.

Mijn vijand, de kankercellen, die mijn lichaam zijn binnen gedrongen en mij in de rug hebben aangevallen.

Achterbaks en onverwacht.

Gespannen wachten we af wat er gaat gebeuren.

De verpleegster staat naast me en verliest me geen moment uit het oog.

En dan gebeurt het, met een schok voel ik een pijn binnenkomen in mijn schouders, een gevoel van grote druk in mijn spieren.  

Als een warme, brandende gloed die door mijn aderen heen sijpelt, langzaam naar beneden.

Ik sluit mijn ogen en zie het leger met sterke soldaten voor me.

Allemaal sterke soldaten op een rij naast elkaar en wel 100 rijen achter elkaar!

Ze staan er sterk en zeker, klaar in de aanslag om voor mij te gaan vechten, zet hem op jongens!

In mijn gedachten marcheren ze door mijn lichaam heen.

Letterlijk voel ik ee pijn door mijn lichaam zakken, vanaf de schouders recht naar mijn hart, maag en onderbuik.

Die pijn en warmte waren zij, mijn helpers in het heetst van de strijd.

Ik kijk naar binnen, letterlijk naar binnen en ben trots op wat mijn strijders doen.

De tranen lopen over mijn wangen, ik wil zo graag geloven dat het ons met elkaar lukt om de vijand te verslaan.

Drie en een half uur later is de eerste slag geslagen, de chemo zat in mijn lichaam en moest zijn werk gaan doen.

Het voelt voor mij alsof ik de eerste strijd heb gewonnen, ja, ik was de strijd aangegaan en niemand zou mij eronder krijgen! Ik ben sterk en sta niet alleen!

Al is een blad zo dun, er zitten altijd 2 kanten aan, wat is het positieve dat ik kan halen uit deze ellende?

Voor mij is het duidelijk dat niemand je de hoop mag ontnemen,

dat je het hebt te verduren maar dat je het niet alleen hoeft te doen,

 Geloof in je eigen kracht en in dat wat je doet!

Beeldende expressie

Beeldende expressie legt de essentie van mijn interne dialoog bloot. 

Het is hèt uitgangspunt om te komen tot je ware emotie.

Op deze manier krijg ik wat grip op mijn binnenwereld.

Ik maakte dit schilderij een jaar later. 
Visualiseren is het vertalen van een gedachte naar een beeld.

Tijdens het schilderen was ik geïnspireerd door de ervaring van mijn eerste chemobehandeling.

© Ellen Selder Berens

                                                    =====================gelukkig bewust==💗💗