 |
| Ellen Selder Berens |
Ik blijf graag in contact met de buitenwereld. Er zijn talloze manieren om verbinding te maken met
anderen ook al heb je geen werk of collega's. Voor mij is het maken van kunst, in elke vorm, de essentie van communicatie. Al voordat ik de diagnose kanker kreeg hield ik me bezig met schilderen. Na de diagnose kregen mijn schilderijen een verdieping, ik zou haast zeggen automatisch. Omdat je vorm geeft aan dat wat er leeft in je hart. Niets blijft zoals het is na de diagnose kanker. Je verzetten tegen die verandering heeft geen zin. Ik probeer elke dag mee te gaan in de flow van de dag. Dat gaat me de ene dag beter af dan de andere. Op de dagen dat ik moe opsta na een korte, gebroken nacht vanwege pijnlijke spierkrampen (neuropathie) kost het me meer moeite om mee te gaan in de flow. Er zijn dagen dat ik het penseel niet meer vast kan houden vanwege de krampen in mijn handen. Dat is het gevolg van de medicijnen die ik slik voor immunotherapie. Daar kom ik nooit meer vanaf, deze medicijnen houden mij in leven met een respectabele kwaliteit van leven tot nu toe. Het is soms zo makkelijk om toe te geven aan het gevoel van algehele malaise en lekker op de bank te blijven zitten, onder een dekentje. Daar is helemaal niets mis mee als je daar bewust voor kiest. Heel goed zelfs, lekker relaxen en genieten van een goed boek of gewoon maar alles over je heen laten komen.
