verbinding in de nacht

Voor de zoveelste keer komt de verpleger binnen en zet het alarm van de hartbewaking uit.
Het is 03.00 uur in de nacht.

©Ellen Selder Berens

Ik lig nog wakker en zie geen manier om licht te maken en tast in het donker.
Ik zoek naar het licht en druk per abuis op het knopje van de radio.
De dienstdoende verpleger reageert wat nors omdat hij moet komen om de radio uit te zetten.
Ik kreeg het zelf niet voor elkaar, ben te verward voor de afstandbediening.
"Had je geen bril op kunnen zetten"? zegt hij tegen me.
 "In het donker maakt een bril nog geen licht", zeg ik wat timide.
We kijken elkaar aan in het schemerdonker en gelijkertijd schieten we allebei in de lach om mijn opmerking.
De lach zorgde voor verbinding in de nacht.

belofte

© Ellen Selder Berens

Twee identieke witte enveloppen vallen op de mat.
Het zijn oproepen voor de griepprik, die we al jaren allebei ontvangen.
Huib vanwege zijn diabetes, mede de oorzaak van zijn moeheid.
Die was dus niet alleen het gevolg van de stress na de vermoeiende ritten op en neer naar het ziekenhuis, 1 uur verder gelegen.
Of van de nachten waarin we niet konden slapen, omdat er weer eens in afwachting waren van een hele belangrijke uitslag.
Dan lagen we wakker en bleven praten, urenlange gesprekken hebben we in het holst van de nacht gevoerd.
Soms in het donker,dan weer met een lichtje aan en een klein slaapmutsje erbij.
Klaarwakker in de intieme schemering van de slaapkamer.
We hoefden elkaar niet in het licht te zien om te weten dat bij de ander de tranen over de wangen liepen.
Dan hielden we elkaars handen stevig vast onder de deken.