belofte

© Ellen Selder Berens
Twee identieke witte enveloppen vallen op de mat.
Het zijn oproepen voor de griepprik, die we al jaren allebei ontvangen.
Huib vanwege zijn diabetes, mede de oorzaak van zijn moeheid.
Die was dus niet alleen het gevolg van de stress na de vermoeiende ritten op en neer naar het ziekenhuis, 1 uur verder gelegen.
Of van de nachten waarin we niet konden slapen, omdat er weer eens in afwachting waren van een hele belangrijke uitslag.
Dan lagen we wakker en bleven praten, urenlange gesprekken hebben we in het holst van de nacht gevoerd.
Soms in het donker,dan weer met een lichtje aan en een klein slaapmutsje erbij.
Klaarwakker in de intieme schemering van de slaapkamer.
We hoefden elkaar niet in het licht te zien om te weten dat bij de ander de tranen over de wangen liepen.
Dan hielden we elkaars handen stevig vast onder de deken.



Het gebeurde ook dat het zondagochtend was en we plannen maakte voor een lekker ontbijt op bed en  we de speelfilm van de vorige avond wilden gaan kijken.
Als het dan buiten regende en de bomen bewogen voorbij ons slaapkamerraam, was ik helemaal happy. Lekker knus bij elkaar, geen buitenwereld kwam er tussen deze keer.
Terwijl we genoten van ons ontbijtje, kwamen de verhalen los over wat ons zo bezighield.
De kanker en alles wat het gevolg daar van is..
Over onze kinderen raakten we niet snel uitgepraat.
De film werd niet meer aangezet, geen tijd voor.
Onze prioriteit lag bij ons , vragen als "wat staat ons nog te wachten en hoe gaan we daarmee om" hielden ons bezig.
Over een ding waren we het jaren geleden al snel eens, wij gingen dit redden, onze persoonlijke crisis.
Door naar elkaar te luisteren en te steunen daar waar nodig.
Door dik en dun, in ziekte en gezondheid, in rijkdom of schaarste.
Nu jaren later,  hebben wij onze belofte naar elkaar waar gemaakt.
Ooit heb ik gezegd dat ik me zo schuldig voelde toen bleek dat ik 2 jaar na ons huwelijk kanker kreeg. Had hij niet het gevoel dat hij 'een kat in de zak had gekocht'?
Het klinkt oneerbiedig, maar zo bedoelde ik het niet.
Ik was zo graag die vrolijke, gezonde, onbezorgde jongen vrouw waar hij volmondig
 "ja" tegen had gezegd.

Hij antwoordde "Ellen, ik zou alles zo met je over doen, met volle overgave zou ik weer kiezen voor jou. Ik heb geen spijt van ons, jij bent het mooiste dat me overkomen is.
Je bent zoveel meer dan je kanker alleen. Ik hou van jou".

Ik weet dat hij het meent, dat voel ik elke dag.
Het zit in het kopje koffie dat ik s 'morgen op bed krijg, op de manier hoe hij mij verschoonde als ik met koorts bevuild in bed lag.
Het zit in de verzorging van de wond na de zoveelste operatie, altijd met zorg en aandacht.
Het zit in de wandeling door het bos terwijl ik in de rolstoel zit en hij deze voortduwt.
Voorzichtig de oneffenheden ontwijkend.
Het zit in onze gezamenlijke rit  naar het ziekenhuis, telkens weer.
Zijn lichaamswarmte die ik naast me voel in de wachtkamer, altijd.
Zijn hand die mijn hand pakt om er even zacht in te knijpen, als ik weer een slechte diagnose te horen krijg.
Het zit in de honderden keren dat we de spanning doorbreken en we samen hard lachen om elkaar.
In de bloemen die ik van hem krijg en de  lieve tekst die geschreven wordt op het kaartje.
In zijn blik als hij een kaartje van mij vindt in het boek wat hij leest.
Mijn steun, mijn maatje.
Wat ben ik trots op ons, op hem, hij verdient een standbeeld, zeg ik wel eens.
Al die mensen die een ander met liefde verzorgen en onbaatzuchtig zijn, zijn helden in mijn ogen.

© Ellen Selder Berens
Hier denk ik aan terwijl ik de enveloppen open scheur.
Natuurlijk laten wij ons dit jaar ook weer inenten tegen de griep, de keer dat ik het achterwege liet, was ik zieker dan ziek.
Misschien komen we dit jaar zonder al te veel kleerscheuren door de winter heen.
Heel voorzichtig durven we zelfs een feest te plannen voor ons jubileumjaar.
"Wat ben jij toch sterk"! werd er gisteren nog tegen me gezegd.
Maar ik weet wat me sterk maakt.
Het is de combinatie van mijn levenslust en zijn liefde voor mij.
Er zijn zeker geen loze woorden naar elkaar gesproken tijdens onze huwelijksdag lang geleden.
En natuurlijk zou ik hetzelfde gedaan hebben voor hem als het lot anders gevallen was.
Maar het blijft een belofte waarvan niemand vooraf weet wat die nu werkelijk inhoud...


                                                                     ===========gelukkig bewust===💚💚








2 opmerkingen:

  1. Ontroerend mooi verhaal op je blog.
    Aaltje Jansen

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankje Aaltje, ik meen het als ik zeg dat mantelzorgers meer in het zonnetje gezet mogen worden.
      Het blijft bijzonder wat zij elke dag doen voor hun partner of familielid.

      Verwijderen

Dank voor je reactie.

Groet,
Ellen