|
| Ellen Selder-Berens |
We zitten midden in de Corona perikelen, waarin afstand houden het nieuwe normaal moet zijn.
Ik zeg, moet zijn, want alhoewel ik me zoveel mogelijk aan deze maatregel houd, is het niet voor iedereen vanzelfsprekend of makkelijk.
Makkelijk is het zeker niet, soms wel gewenst.
Omdat ik in voorafgaande jaren al enige Social Distance behield op feestjes en partijen, door geen handen te schudden of iedereen te begroeten met 3 zoenen.
Met altijd de dreiging van besmetting in het achterhoofd.
Makkelijk was het niet altijd om een drukke kamer binnen te komen vol bekenden en onbekenden en vervolgens je hand op te steken en wat ongemakkelijk te roepen "jullie ook gefeliciteerd allemaal".
Terwijl je wist dat er volgens de sociale regels en binnen de warme familiebanden iedereen elkaar standaard begroette met een knuffel en bijbehorende zoenen.
Het maakte me vaak onzeker.
Dan vroeg ik me af wat voor indruk ik achter zou laten, zelf ervaar ik het vermijden van direct fysiek contact met de ander ook als een gemis.
Maar altijd kwam drong zich de angst en het vooruitzicht van infecties door besmetting van het een of andere virus zich op.
En de beelden van afzien en ziek in mijn bed kwamen op mijn netvlies.
