Nieuw leven in Coronatijd

Een jaar kan nog zo slecht verlopen, de lente geeft toch het gevoel van een frisse start.

Ellen Selder-Berens

We zitten midden in de Corona perikelen, waarin afstand houden het nieuwe normaal moet zijn.
Ik zeg, moet zijn, want alhoewel ik me zoveel mogelijk aan deze maatregel houd, is het niet voor iedereen vanzelfsprekend of makkelijk.
Makkelijk is het zeker niet, soms wel gewenst.
Omdat ik in voorafgaande jaren al enige Social Distance behield op feestjes en partijen, door geen handen te schudden of iedereen te begroeten met 3 zoenen.
Met altijd de dreiging van besmetting in het achterhoofd.
Makkelijk was het niet altijd om een drukke kamer binnen te komen vol bekenden en onbekenden en vervolgens je hand op te steken en wat ongemakkelijk te roepen "jullie ook gefeliciteerd allemaal".
Terwijl je wist dat er volgens de sociale regels en binnen de warme familiebanden iedereen elkaar standaard begroette met een knuffel en bijbehorende zoenen.
Het maakte me vaak onzeker.
Dan vroeg ik me af wat voor indruk ik achter zou laten, zelf ervaar ik het vermijden van direct fysiek contact met de ander ook als een gemis.
Maar altijd kwam drong zich de angst en het vooruitzicht van infecties door besmetting van het een of andere virus zich op.
En de beelden van afzien en ziek in mijn bed  kwamen op mijn netvlies.Nieuw leven
Het is ook nu in deze tijd van nieuwe sociale regels  zoeken naar een balans tussen veiligheid en verbinding.
Want ik wil beide, een leven zonder verbinding met mijn omgeving en dierbaren is ondenkbaar.
Maar constant leven in angst om ziek te worden is ook vermoeiend en brengt geen rust.
Zoals altijd gaat het nu ook over keuzes maken.
Tot nu toe kies ik ervoor om drukke gelegenheden te vermijden, ondanks dat de terrassen binnenkort weer open mogen, zul je er mij niet vinden.
Ik vermijd al maanden controles in het ziekenhuis of een bezoek aan de huisarts.
De controles die plaats vinden met mijn behandelend Hematoloog gaan via online verbinding, het beeldbellen.
Het is even wennen maar zoals Johan Cruijff al zei "Elk nadeel heb z'n voordeel'.
Zo ook de nieuwe anderhalve meter samenleving.
Ik hoef me niet meer onzeker te voelen bij het betreden van een kamer vol mensen waarbij ik twijfel hoe ik iedereen ga begroeten.
Die keuze is nu gemaakt voor mij, voor ons.
En eerlijk gezegd vind ik dat een geruststelling, nu valt het niet op dat ik liever direct contact vermijd.
Nu is het de norm, hoe moeilijk dat voor vele onder ons ook is.
Want dat ik het moeilijk en behoorlijk klote vind om afstand te houden met mijn naaste en dierbaren mag duidelijk zijn.

Ellen Selder Berens

Mijn vader behoort tot de kwetsbare groep met zijn 99 jaar.
Ik durf hem eindelijk weer eens te ontmoeten maar wel op afstand, ik breng hem bloemen en overhandig deze met gestrekte arm...
Juist omdat ik van je hou neem ik afstand van je Pa.....
Nee, veel moeilijker heb ik het met de afstand tussen mij en mijn kleinkinderen.
Mijn kinderen begroeten mij voorheen wel met een zoen maar daar bleef het dan wel bij, het zijn geen echte knuffelaars. Althans niet met mij.
Maar mijn kleinkinderen zie ik nog vrolijk rennend op me afkomen, waarbij ik mijn armen zo ver mogelijk spreid, om ze weer te sluiten als zij tegen me aan waren gesprongen.
Ik wilde ze het liefst stevig omarmen en niet meer loslaten.
Maar dat is nu anders, ze weten met hun jonge leeftijd al dat er nieuwe regels zijn waaraan ook zij zich moeten houden.
Het haalt een hoop spontaniteit weg, maar ze zijn zich wel bewust van hun omgeving en dat ze door deze afstand rekening houden met andere mensen die ze anders misschien zouden kunnen besmetten met het virus.

Gelukkig zijn we allemaal zeer creatief in oplossingen bedenken en kunnen we beeldbellen, spraakberichtjes sturen per mobiel, extra tekeningen maken en met de bal overgooien als we bij elkaar op bezoek zijn.
Mijn man heeft zelfs voor mijn 60e verjaardag die zich in het begin van het coronatijdperk afspeelde een super raamparty georganiseerd.
Waarbij vrienden en familie plaatsnamen aan de andere kant van het raam en daar voorzien werden van koffie en gebak. Ik ben nog nooit zo vaak toegezongen als dit jaar.
Er was een speciaal bezoekrooster opgesteld waarbij je niet de kans liep elkaar tegen te komen,
safety first.
Zowel binnen als buiten was er een microfoon geplaatst, waardoor we elkaar goed konden verstaan.
Er was tijd en aandacht voor elkaar, dat maakt het contact zo speciaal.
So far, so good.

Nieuw leven
Toch werd op het moment dat Premier Rutte de maatregelen versoepelde mijn beperkingen duidelijk zicht- en voelbaar.
Ik had de keuze om weer te gaan en staan waar ik wilde, zij het met enige beperkingen, maar het beleid was versoepeld. Je kon weer naar het terras, naar het restaurant of naar een bioscoop.
Dat je met meer mensen samenkwam werd ook lichtelijk getolereerd.
Maar alles met de restrictie van 1.5 mtr afstand van elkaar.
Geen zoenen, geen knuffels, geen arm om de schouder mocht je daar behoefte aan hebben.
Gezegend zijn familie waarbij je onder een dak leeft, dan was het wel toegestaan.

Waar het gebrek aan fysiek contact ook fysiek pijn deed is bij de geboorte van mijn kleinkind.
Mijn dochter en schoonzoon kregen hun derde kindje, een feestelijke ervaring.

Ellen Selder Berens

Gelukkig kan ik veel emotie kwijt in mijn creativiteit, ook nu had ik toegezegd dat ik heel graag een geboortbord wil maken voor mijn kleinkind.
Zodoende was ik al weken druk met het bedenken van het ontwerp en verzamelen van materialen.
Ik stuurde mijn man naar de winkel, de oproep was "Blijf zoveel mogelijk thuis".
Maar zodra ik me bezighield met creativiteit had ik afleiding van wat voelde als een gemis en als  verlies. Verlies van intimiteit tussen mij en mijn kinderen/kleinkinderen/ vader.
Verlies van spontaniteit, overal moet over nagedacht worden, om maar niet binnen de veilige persoonlijke zone van de ander te komen.
Wij mochten de volgende dag op raam visitie (vervanging van kraam-visitie).
We durfden ook geen direct contact te forceren al had het gemogen, met de dreiging van besmetting in ons achterhoofd. En dan dacht ik niet in de eerste plaats aan mezelf.
Nee, mijn zorg ging uit naar mijn dappere dochter, die nog op krachten moest komen na de bevalling en aan dat mooie, nieuwe kleine mensje, mijn kleinzoon Vik genaamd.
Ik voelde letterlijk de behoefte gevolgd door de leegte en beperking van de afstand die we moesten bewaken.
Daar was hij dan, liefdevol vastgehouden door de armen van zijn trotse vader, een klein roze bolletje dat net onder het groene mutsje uitpiept.
Mijn kleinzoon, nieuw leven.
Hij is het broertje van Sara en Jack.
Ik smelt als ik zie hoe lief ze voor hem zijn.
Ze aaien hem over zijn handjes en vleien zich tegen hem aan.
Ze overlaadden hem met lieve, zachte zoentjes.
Zij wel...

Nieuw leven
We zijn meer dan een week later, onverwacht belt onze dochter of we langs willen komen.
Snel laten we alles uit onze handen vallen en gaan op weg.
Ik ben in de veronderstelling dat we kleine Vik mogen zien zonder het glas ertussen maar wel op 1,5mtr afstand.
Dat zou fijn zijn.

We staan in de kamer waar de baby in de box ligt.
Ik loop voorzichtig die richting op om een blik te werpen op het nieuwe leven.

Ellen Selder Berens

Dan zegt mijn dochter, Mam, ga daar maar zitten,
dan mag je hem vasthouden....
Een brok in mijn keel, tranen komen omhoog, waardoor mijn ogen vochtig worden.
Een warm gevoel stijgt op in mijn hart, wat prachtig om dit mee te mogen maken!
Het allermooiste dat er is, zo dankbaar hiervoor. Nieuw leven.
Tranen van blijdschap vermengt met tranen van verdriet lopen over mijn wangen.
Zoveel emoties bij elkaar.
Hij weet nog niet hoeveel geluk er op hem wacht.

                                                       ======= gelukkig bewust====💚💚