Ellen Selder Berens : 09/30/19

Voor de zoveelste keer komt de verpleger binnen en zet het alarm van de hartbewaking uit.
Het is 03.00 uur in de nacht.

Ik lig nog wakker en zie geen manier om licht te maken en tast in het donker.
Ik zoek naar het licht en druk per abuis op het knopje van de radio.
De dienstdoende verpleger reageert wat nors omdat hij moet komen om de radio uit te zetten.
Ik kreeg het zelf niet voor elkaar, ben te verward voor de afstandbediening.
"Had je geen bril op kunnen zetten"? zegt hij tegen me.
"In het donker maakt een bril nog geen licht", zeg ik wat timide.
We kijken elkaar aan in het schemerdonker en gelijkertijd schieten we allebei in de lach om mijn opmerking.
De lach zorgde voor verbinding in de nacht.