geen verjaardag is meer hetzelfde

© Ellen Selder-Berens

Het is 2007, 2^e paasdag, maar het is ook mijn 47^e verjaardag.

En ik lig met een kaal hoofd in het ziekenhuis.

Waarom is 47 jaar worden zo belangrijk voor mij? Waarom beschrijf ik nu niet mijn 45 of 46^e verjaardag.

Huib en de kinderen zitten naast mijn bed, een dochter draagt een mondkapje voor haar mond. Ze is wat verkouden en zonder dat kapje mocht ze niet naar binnen. En de arts is bezig om een nieuw infuus aan te leggen omdat dit verstopt was en iedereen keek ernaar. Het infuus werd weer in mijn voet aangebracht omdat de aders in mijn armen inmiddels moeilijk te vinden waren.

Het is 8 april 2008.

Mijn 47e verjaardag.
Niets speciaals, geen hoogtepunt, zoals je 18^e verjaardag, je 25^e of zoals je 50^e verjaardag zou kunnen zijn.

Maar als je kanker hebt en hele teams van specialisten en meer hooggeleerden helden er aan mee hebben gewerkt om voor mij een chemobehandeling samen te stellen is het een ander verhaal. Er is geen gewone leeftijd, er zijn geen onbenullige saaie dagen en er zijn geen verloren momenten meer. Wauw, als je echt bewust elke dag beleeft en je de extra minuten, dagen of zelfs maanden kunt koesteren, is dat geweldig.

Ik weet deze ervaring pas echt op waarde te schatten nadat ik zelf echte doodsangst heb ervaren. Het gezegde ‘als je er niet dood aan gaat, dan wordt je er sterker van' is waarheid geworden voor mij. Wat kan er me nu nog gebeuren? Het ergste heb ik voor mijn kiezen gehad, dood gaan is een realiteit, mijn man en kinderen en dierbaren achter moeten laten ook.

Dus het feit dat ik 47 jaar word is een heel groot moment voor mij. Wist de wereld wel dat ik 47 jaar werd? En hoe knap dat is van mij en van de heren doktoren? Ik heb al 6 jaar kanker

en ik ben er nog. Hoera, Hoera Hoera!

Het is ook 1^e paasdag. Die middag was de pastoor aanwezig in het ziekenhuis. Dat is ook bij uitstek een plaats om zieke en eenzame mensen te treffen. En de gelovige mens.

Hij kwam mijn kamer binnen, waar ik op dat moment alleen lag. Mw, goedendag, vrolijk Pasen'. 'Dank u wel pastoor, U ook vrolijk Pasen gewenst.' Wilt u de Heilige Communie ontvangen, Mw?'. Wil ik de heilige communie ontvangen, vraag ik me af. 

Maar lang hoef ik er niet over na te denken. Ondanks mijn ongeloof in de lieve Heer, sta ik open om de goede intenties in ontvangst te nemen.

'Ja, heel graag, dank u wel'. De Pastoor overhandigt me gelijk een paaskaars en ik dank hem uitvoerig, het is een mooi ritueel.

De tranen staan in mijn ogen, hoe geweldig is dit moment. 

Ik zit weer alleen en rechtop in mijn bed, met een glas witte wijn dat vanmiddag bij het warm eten werd geserveerd, met mooie servetjes en hield de paaskaars die brandde, stevig in mijn hand.

En ik denk dat ik op dat moment geen Atheïst meer was.

Ik wierp een blik naar boven en zond een gebedje en een dank je wel naar boven, dank je wel, dank je wel dat ik nog leef! Het gebedje stuur ik naar mijn moeder, zij staat voor mij voor de bron van mijn leven. De bron voor alles. Weer een dag erbij. Ik voelde me heel sterk en bijzonder jarig. 

Het is een feestdag. Ik geloof dat je zelf de keuze maakt om gelukkig te zijn of niet. 

Wat je ook overkomt in het leven, je hebt altijd de keuze om te kiezen hoe je omgaat met verdrietige zaken. Ga je ertegen aan of laat je het hoofd hangen? Die keus is echt aan jou.

Mijn moeder is gestorven toen ze 47 jaar jong was, aan kanker.
Ik ga deze magische leeftijd overschrijden....
Al de jaren die misschien nog volgen, heeft zij niet mee mogen maken.
Ze is een lieve moeder van ons gezin geweest maar heeft nooit haar kleinkinderen gezien,
gesproken of geknuffeld. wat een gemis en verlies voor iedereen.

Wat ik nog niet wist op het moment dat ik 47 jaar werd is wat ik nu wel weet,
ik ben nog vaak jarig geweest na die dag.
Ik beschrijf daarom ook mijn 59e verjaardag, mijn huidige leeftijd.! Gracia La Vida!
Zoals ik al eerder eens beschreef is er voor mij geen gewone verjaardag meer vanaf de diagnose.
Ook deze dag is speciaal vanaf het moment dat ik wakker word.
Ik voel meteen dat de plaats naast me in bed leeg is en hoor Huib beneden in de weer met de koffie.
Gezellig, ik kruip nog eens extra onder het dekbed en wacht met een glimlach af wat de dag me gaat brengen.

Dan komt Huib naar boven met een gigantische bos rode rozen en niet te vergeten een lekkere kop geurende koffie. "goedemorgen en van harte gefeliciteerd, lieve schat'!.
Ja, dit is het begin van een goede dag.

©Ellen Selder Berens

De tekst op het kaartje is hartverwarmend en luidt; '59 rode rozen voor mijn allerliefste meisje, blij dat we dit samen mogen beleven met liefde.'
Dat is alles waar het om gaat, dat weten we allebei.

Langzaam komt deze dag tot leven en ik merk dat veel mensen moeite hebben gedaan om mij vandaag te verrassen met mijn verjaardag.
Om deze rozen zo vroeg al in huis te hebben op de ochtend heeft Huib ze al op zaterdag gekocht en tijdelijk in de kelder gezet. Een vriendin zingt me per telefoon toe.

Er schuift een kaartje van een attente buurvrouw in de brievenbus, de eerste felicitaties verschijnen op FaceBook. Grappige, lieve berichtjes, compleet met foto's.
Nadat ik de vloer heb gedweild en als de koffie pruttelt gaat de deurbel en dient het eerste bezoek zich aan, gezellig! Koffie, gebakje, bloemen en gesprekjes. Dan is Huib er s 'middags weer met verse broodjes, hij heeft vrij genomen. Inmiddels is er nog een vriendin aangesloten en wie zin heeft eet een broodje mee.

Blij word ik van de verjaardagskaarten die binnenvallen met speciale teksten en afbeeldingen.
Ook na deze verjaardag zal er geen verjaardag meer hetzelfde zijn.





                                                         ==================gelukkigbewust====💗💗