Hij laat zijn stem horen, misschien voor de laatste keer.

"Het water stijgt en staat aan onze lippen. Terwijl mijn broer een inschatting maakt hoe we de gevaarlijke oversteek gaan maken door de wild kolkende rivier met de auto, kijk ik achterom

Ellen Selder Berens

naar Pa, die op de achterbank zit en zie dat zijn gezicht is getekend door angst, doodsangst. Hij wil zo graag de overkant behalen! Mijn broer bestuurt de auto waar we met ons drietjes inzitten en hij besluit  dat er maar een weg is en dat is recht door de wilde rivier om aan de andere kant uit te komen. Ik ben bang, doodsbang en voel mijn spieren verkrampen. Ik zet me schrap. Op het moment dat de auto onder water verdwijnt kijk ik nog eenmaal om naar mijn vader, hij is een soort van bewusteloos en hangt er slapjes bij. Is dan alles voor niets geweest? Dan raken we het vaste land en rijden we langzaam uit de woeste rivier. We hebben de overkant gehaald! Ik draai me om en kijk naar Pa die  langzaam bijkomt en zich herstelt van dit hachelijke avontuur". 

Op dat moment ontwaak ik uit de droom, een van de vele dromen die ik heb vanaf dat mijn vader 8 maanden geleden getroffen is door 2 herseninfarcten. Ze volgen elkaar snel op. Sindsdien is het een rollercoaster van emoties, het voelt als rouw bij leven en dat is een duaal proces. Ik hink op 2 benen, die van leven en dood, afscheid en hoop, vasthouden en loslaten.

Mijn vader is op dat moment 99 jaar, een levensgenieter, gezond van lijf en leden, zelfstandig en actief. Zijn doel is om minstens 100 jaar te worden. En wij, zijn gezin, gunnen hem dat van harte. Het afgelopen jaar stond in het teken van zorg, zorgen, onrust, angst, ingehouden adem, slechte nachtrust, dromen en nachtmerries, hoop en weer opgelucht ademhalen. Zal Pa het halen? Blijft hij lang genoeg leven om die mijlpaal te halen die hem inspireert en levenslust geeft? Ik vind het geweldig dat hij die stip op de horizon zet, omdat ik vind dat je je ten alle tijden doelen moet blijven stellen, no matter what. Zij geven je vleugels. Maar is het realistisch? Er zijn dagen waarop alle hoop vervaagd vooral de maanden tijdens de opname voor revalidatie in het ziekenhuis en verpleeghuis in coronatijd. De dagen waarop er maar 1 persoon op bezoek mag gaan zijn moeilijk, niet in de laatste plaats voor Pa. Deze dagen worden afgewisseld met hoop en vertrouwen doordat Pa telkens weer terugveert en herstelt. Wat een veerkracht! Wat een levenswil. Ondertussen worden kosten noch moeite bespaart om Pa weer terug te krijgen in zijn woning waar hij al 20 jaar alleen en zelfstandig woont. 

En dat lukt. Kort voor de feestdagen mag Pa naar huis, zijn appartement dat voor deze gelegenheid totaal is aangepast op een bewoner in rolstoel. Want dat Pa letsel heeft overgehouden is duidelijk, zijn lichaam heeft halfzijdig sterk aan spierkracht verloren. De fysiotherapeut en de thuiszorg worden ingezet voor verbetering. 

Ellen Selder Berens

Op Kerstavond bezoek ik Pa in zijn eigen omgeving waar we een kerstdiner voor hem en zijn vriendin koken. Als warm cadeautje geef ik Pa een symbolisch hartje met een lemniscaatteken, dat ik zelf gemaakt heb. Het staat voor Oneindig in liefde verbonden, hij vindt het geweldig!
Ondanks zijn strijdlust is Pa af en toe verdrietig, bang dat hem niet lukt wat hij zo graag wil, genieten van een zo zelfstandig mogelijk leven met kwaliteit. Deze angst maakt dat hij vaak boos en opstandig is, ook of juist naar ons, zijn kinderen. Wat leidt tot emotionele conflicten onderling, je wil hem overal mee helpen, maar hij is zo autonoom dat maakt dat aanpassen en loslaten niet in zijn woordenboek voorkomen. Alles zelf doen. Als kind is het ongelooflijk moeilijk en frustrerend om te zien hoe deze volwassen man die je vader is, zich soms gedraagt als een klein opstandig kind. Dat niet geholpen wil worden, waardoor je soms beland in een impasse. Als zorgverlener heb je een natuurlijke afstand naar de zorgvrager toe, als ouder/kind is die afstand er nooit, altijd is de emotionele afhankelijkheid naar elkaar aanwezig. De rollen zijn omgedraaid, maar geen van beide hebben om deze rol gevraagd. Je wil zo graag dat hij weer de sterke, grote, zelfstandige man is als altijd. Die langzaamaan leert accepteren wat is en daardoor wat milder naar zichzelf en de situatie kan kijken. Maar dat is zomaar nog geen gelopen race. Aan de andere kant bewonder ik zijn volharding en doorzetting enorm. Dualiteit.

Ik zeg altijd "laat je stem horen, anders weet niemand hoe je denkt". Pa gaf aan dat het stemmen per post te omslachtig was voor hem, hij wil liever gewoon naar de postbus lopen. Maar dat zit er niet in, dus heb ik Pa aangemoedigd om zijn stem uit te brengen, ook deze keer, het is misschien wel voor de laatste keer! Op woensdag 10 maart 2021 brengt Pa zijn stem uit per post, een historisch moment in zijn leven misschien. Ik ben me ervan bewust dat het net zo'n spannend moment is als dat jij of je kinderen voor de eerste keer gingen stemmen. Natuurlijk heeft pa anders gestemd dan 10 jaar geleden. Als er een partij voor 100+ was geweest dan had hij daar op gestemd!

Ellen Selder Berens

Het uitbrengen van je stem tijdens verkiezingen is misschien wel de meest directe manier om mee te kunnen doen in een democratie. Stemmen is niet verplicht maar hij wil graag nog eenmaal zijn stem laten gelden met zijn kinderen en kleinkinderen in gedachten en de wereld die hij voor ons achterlaat. Met die intentie telt zijn stem serieus mee voor de toekomst, een toekomst waar hij naar alle waarschijnlijkheid geen deel meer van zal uitmaken, tot ieders spijt. Ik vind het heel bijzonder dat ik bij dit moment ben, beseffend dat het wellicht de laatste keer voor hem is. Net zo spannend moment als dat je kinderen voor de eerste keer gaan stemmen. Op dit moment is mijn Pa 99 jaar en 8 maanden. Net als in het eerste jaar van een kind tellen de maanden, zoals ook voor ouderen de maanden en dagen weer gaan tellen.

Hij maakt weloverwogen zijn keuze en zet het kruisje in het vakje. Ik draag er zorg voor dat de stem van mijn Pa op tijd op de juiste plek komt. Wat ben ik trots op hem, op zijn betrokkenheid met de wereld waarin hij leeft tot op het laatste moment. Een inspiratie voor mij. Er is geknokt voor het algemeen en vrouwenkiesrecht. Dat maakt dat het voor mij niet vanzelfsprekend is maar een voorrecht. Al word ik 100 jaar dan nog laat ik mijn stem horen. Nooit zal ik mijn stem verloren laten gaan, no matter what!

 

                                 ========gelukkig bewust==💗💗====