Wat doet het met jou?


Onze wereld is in de ban van Covid19 ofwel het Coronavirus.
Zo ook ik.
Iedereen wordt verplicht stil te staan.
Stil te staan bij de bedreiging van een besmettelijk, dodelijk virus.
Een onzichtbare vijand.
Voor heel veel mensen een totale verandering in levensstijl.
Maar gek genoeg niet voor mij.



Ik leef al 17 jaar met de dreiging van de dood.
Een immuunziekte, Non Hodgkin genaamd.
Lymfeklierkanker.
Het spreekwoordelijke zwaard van Damocles hangt al die tijd min of meer boven mijn mooie hoofd.
Al de afgelopen jaren heb ik gevochten voor wat ik waard was om virussen en infecties te ontlopen.
Voor zover dat mogelijk is natuurlijk.
Enig sociaal leven blijft gewenst en brengt met zich mee dat je je bevind in een groep.
Een groep waarvan je nooit weet en je altijd afvraagt wie er verkouden of ziek is.
Want wat voor de een een gewone griep is is voor mij een klein drama.
Nooit ben ik eens gewoon verkouden.
Een verkoudheidsvirus gaat bij mij gepaard met zware luchtweginfectie, ontstoken ogen, en meer dan eens met een longontsteking.

Maar elke keer kom ik en mijn lichaam dit weer te boven.
Tegenover de broze gesteldheid van mijn lichaam staat een grote kracht, mentale kracht.
Waardoor ik er toch telkens weer doorheen glip.
Let wel, de angst van de dreiging is constant aanwezig.
Ik ben me constant bewust van mijn omgeving, wat aan de ene kant best jammer is maar aan de andere kant ook weer rust en veiligheid biedt.
Ik weet van mezelf dat ik er alles aan doe om mijn gezondheid niet in gevaar te brengen.
Ik kan van mezelf op aan.
Discipline.
Veel leuke dingen afzeggen, geen workshop op maandag, geen feestje op zaterdag, geen cursus waar ik me in kan vastgrijpen.

O ik heb ze vaak genoeg gepland, de afgelopen jaren.
Dan was ik vol goede moed en goede gezondheid en schreef ik me in voor dat ene wat me zo leuk leek.
Ik voelde mijn kracht en vergat voor het gemak mijn broosheid.
De broosheid van mijn lichamelijke gesteldheid.
Maar telkens moest ik het afzeggen, telkens was ik toch ziek of onderweg.
Telkens was het een teleurstelling.
Tot op de dag van vandaag overkomt het me dat ik veel geld uitgeef aan een mooie opleiding of superleuke vakantieweek.
Om daarna geconfronteerd te worden met een afzegging door uitval, tot ziekenhuisopname aan toe.
Mijn leven is elke dag onzeker en gelukkig heeft dat gevoel niet elke dag de overhand.
Mijn mentale kracht en positieve instelling kregen voorrang op gevoelens van angst of onzekerheid. 
Maar in deze tijd van afstand en regels wordt er een groot beroep gedaan op mijn mentale kracht en positieve instelling, ik merk dat er meer voor moet doen om me goed te voelen. 
En er is minder voor nodig om me ongerust of angstig te voelen. 
Er broeit zoveel onder de oppervlakte van de samenleving, dat heeft zijn weerslag op mijn gemoedsrust.

Iedereen wil ertoe doen, dat zie ik nu ook gebeuren rond mij heen in de strijd tegen het coronavirus.
Mensen verbroederen en verbinden, ondanks de fysiek afstand van elkaar.
Er zijn acties in het leven geroepen die zijn weerga niet kent en de buurman om de hoek wordt ook niet vergeten.
Er werd een nationale actie afgekondigd om massaal te applaudiseren voor de superhelden in de zorg, iedereen in de zogenaamde actieve beroepen.
Zij riskeerden hun leven om de economie en maatschappij draaiende te houden.
Diep respect. 
Die acties hebben langzaam plaatsgemaakt voor acties als een uitingsvorm van onvrede en onzekerheid. 
Wat als alles zich herhaalt? En er van de verbinding en verbroedering niet veel overblijft?
De volgende golf is voorspelt. 
Dat gevaar hangt boven ieders hoofd, als een grijze deken boven de wereld.
Surreƫel.
Het schrikbeeld van nieuwe regels en een lockdown waarbij iedereen op zichzelf is aangewezen en haast alle vrijheid wordt beperkt.
Met handhaving.
Al blijkt deze na verschillende missers door politieke figuren steeds moeilijker uit te voeren.
Wat mag wel, waar, wanneer en bij wie? En met hoeveel tegelijk? 
Zoveel verwarring, zoveel vragen, zoveel moeilijke beslissingen moeten er worden genomen.
Met een vaste pijler blijft, die 1,5 mtr afstand bewaren, no matter what.

Het wordt moeilijker.
Bewegingsruimte en vrijheid zijn beperkt, kinderen worden hangerig en gaan zich afreageren.
De lol van gezellig knus cocoonen met je gezin gaat eraf.
Mensen verliezen hun baan of ervaren dagelijks de dreiging ervan, faillissementen worden aangevraagd. Thuiswerken blijkt toch niet alleen maar gezellig en praktisch, gelijkertijd opgesloten zitten met de zorg voor je kind levert op zijn minst concentratieproblemen op, laat staan irritaties over de rolverdeling in huis. Je zorgvuldige opgebouwde basis van structuur en veiligheid is aan het afbrokkelen.
De agressie neemt toe, op kleine schaal in je eigen dorp, maar ook wereldwijd nemen protest-acties toe.
Iedereen heeft een mening en iedereen wil gehoord worden. Hoe lang nog? Voordat de bom barst?
Alsjeblief, blijf lief en geduldig met elkaar.
Zorg voor elkaar.
Maar wat als er niemand is die voor je zorgt?

Mijn gewone leven had al iets weg van een lockdown.
Zonder de structuur van een baan zorg ik zelf voor deze dagelijkse structuur, het biedt me houvast.
Ik heb met behulp van mijn man er alles aan gedaan om de omgeving aan te passen aan mijn behoefte.
Behoefte aan eigen ruimte.
Het algemene beeld van Nederland is dan ook dat iedereen massaal aan het klussen is geslagen, om hun eigen veilige vertrouwde omgeving te optimaliseren.

Maar wat als plotseling door het wegvallen van je werk, school of dagelijkse activiteiten alle structuur weg valt? 
Wat als je je vrienden en familie elke dag of meerdere keren per week wil zien, aanraken en bezoeken? Hoe geef je een nieuwe invulling aan een sociaal leven? Wat doet dat met je?
Hoe eenzaam maakt je dit?
Het word je ongevraagd wordt opgelegd, dat geeft een machteloos gevoel.
Wat doet dat met je als mens, vader, vriend, kind, broer, zus, ouders en grootouders?
Voelen we ons nog wel gelukkig?

Het kan niet anders of mensen worden er verdrietig, boos, gefrustreerd en/of angstig van.
Ik kan alleen maar hopen dat iedereen iemand heeft of vind om mee te praten over zijn/haar onzekerheden, angsten, frustraties en misschien wel hun eenzaamheid.
Geef het een plaats en geef er invulling aan, door alles op te schrijven, door een gesprek of door creativiteit, zoek een vorm die bij je past.
Onzekerheid heeft invloed op je gevoel van geluk.
Zorgen delen is zo belangrijk, dat zorgt voor verdieping en liefdevolle verbinding, 
iets wat door alleen plezier te delen niet snel gebeurt.
Niemand is altijd maar gelukkig.

Staar je niet blind op de mooie en leuke berichten op social media, ze zijn vaak geen realistische
Ellen Selder Berens
afspiegeling van de maatschappij. 
Het gras is echt niet groener aan de overkant. 
Het vergt moed en kracht om hulp en steun te vragen bij elkaar. In deze tijd van corona vallen er voor veel mensen een veilige basis weg, hun vaste aanspreekpunt mogen ze niet meer bezoeken.
Het maakt ze afhankelijker van elkaar en dat is nu juist waar iedereen bang voor is.
Om nog afhankelijker te worden dan we al zijn. Alsof het iets is om je voor te schamen.
Waardoor we ons sterker voordoen dan we ons voelen of misschien wel zijn.

Blijf luisteren naar de ander, vraag de ander ook een hoe het met hem of haar gaat.
En durf door te vragen, neem geen genoegen met een simpel "goed" als antwoord.
Vraag eens hoe degene zich staande houd in deze moeilijke tijd.
Je zal zien dat het een gesprek oplevert. Waardoor er ook ruimte is voor jouw verhaal.

Lieve mensen,
blijf gezond,
blijf sterk,
blijf lief voor elkaar.
Dan breekt vanzelf de dag aan waarop we elkaar weer gaan ontmoeten en omarmen.
Liefs Ellen
                                                  ================gelukkig bewust===




1 opmerking:

Dank voor je reactie.

Groet,
Ellen