ik hou van het leven

De zin van het leven is zin hebben in het leven.

Ellen Selder-Berens

Er is niet een antwoord afdoende op de vraag: wat is de zin van het leven?
In de afgelopen jaren heb ik mezelf deze vraag meerdere keren gesteld, iedereen geeft er weer een andere invulling aan.

Wat blijft er over van je identiteit als je binnen een korte periode zowel je baan en je gezondheid verliest en je krijgt er kanker voor terug?
Dat is niet alleen een fysieke strijd van overleven, maar ook een zware mentale strijd die je moet voeren.
Het werkt levert veelal de voldoening en zingeving op die het leven de moeite waard maakt.
Ook de waardering en erkenning die iedereen nodig heeft.
Zonder die waardering is de kans groot dat je in een depressie beland.


Het verliezen van je gezondheid brengt je de onafwendbare angst van een leven zonder toekomst.
Het is van groot belang om mentaal te overleven.
Wat heb je eraan als je lichaam de strijd wint, maar dat je geestelijk een wrak bent?
De afgelopen jaren was mijn doel om de strijd zolang mogelijk vol te houden en te waken over een goede balans in lichaam en geest.
Ik concentreer me op hoever ik ben gekomen in het leven, waarbij het behouden van mijn geestkracht prioriteit nr 1 is.

Moedeloosheid, leegheid en passiviteit zijn mijn grootste vijand.
Dit is de reden dat ik mezelf altijd doelen zal blijven stellen, groot of klein, haalbaar of niet.
Alles heeft zin zodra je er zelf zin aan geeft.

Als je leeft in geleende tijd (wat eigenlijk voor iedereen geldt) breng je de essentie van het leven terug naar de kleine dingen van de dag zoals een mooi groen veld vol rode klaprozen.
Had ik vroeger grote idealen en dromen en had mijn leven pas echt zin als ik alles had bereikt wat ik idealiseerde, nu maakt een bezoekje van mijn kinderen en kleinkinderen, vriendinnen, of de blijheid van iemand die ik geraakt heb met mijn woorden, mij de voldoening van een dag op.
Wat niet wil zeggen dat ik niet meer groot droom.
Maar daar was tijd voor nodig, en vertrouwen in mezelf, in de toekomst, in de medische wetenschap.
Er is na de diagnose minder voor nodig voor mij om blij en ontroerd te raken.
Aan de ene kant zijn er mensen om me heen die steeds verder van me af komen te staan.
Maar hiertegenover staan de onverwachte waardevolle nieuwe contacten, waar ik zo blij van kan worden.Waarbij er direct sprake is van wederzijds begrip en respect.
Gewoon iemand tegenkomen en direct diep gaan, alsof het altijd zo geweest is.
Alsof het toegezonden beschermengeltjes zijn die met mij een stuk van die zware weg willen afleggen.
En gisteren tegen de avond liep er zowaar een egel genietend door onze achtertuin.
Wauw!!
Dat was mooi.

Een paar weken geleden gaf een vriendin mij 2 enveloppes, deze had zij teruggevonden in een doos met foto's.
Het waren de geboortekaartjes van mijn dochters, die ze terug had gevonden.
Plotseling stond ik weer oog in oog met iets wat het begin van een nieuw tijdperk in mijn leven was.
De geboorte van mijn kinderen, een nieuw hoofdstuk van het leven dat toen voor me lag.
De komst van iemand die ik belangrijker vond  dan mezelf.
Nu weet ik naarmate de jaren verstrijken dat je jezelf heel belangrijk mag vinden, het komt de liefde en zorg naar je kinderen ten goede.
Ik was op 2 weken na 26 jaar toen ik voor het eerst moeder werd.
Bij dit grote geluk was er ook die grote brok in mijn keel omdat mijn moeder en schoonmoeder niet meer bij me waren om dit geluk met mij, met ons, te delen.
Allebei te vroeg overleden door kanker.
Wat heb ik hun wijze raad vanuit liefde en goede bedoelingen gemist.
Ik weet zeker dat ze allebei heel trotse oma's zouden zijn geweest.

Ik herinner me als de dag van gisteren dat ik trappelde van ongeduld om aan mijn nieuwe leven te beginnen, vol idealen en mijn hart liep over van moederliefde.
Ik had er een rotsvast vertrouwen in dat moeder worden een natuurlijk aangeboren talent was.
Moederschap gaat simpelweg over onvoorwaardelijke liefde.
Dan gaat toch alles vanzelf?
Wist ik veel.....

Nu kan ik na 35 jaar met recht zeggen dat moeder worden een grote rijkdom is maar dat opvoeden niet vanzelf gaat, ondanks de onvoorwaardelijke liefde en het natuurlijke talent.
Nu weet ik dat moederliefde van het rekbaarste materiaal is gemaakt dat op de aarde bestaat.
Nu weet ik dat liefde en respect altijd de basis is, maar ook dat er veel andere kwaliteiten bij komen kijken om kinderen tot fijne volwassene op te voeden.
En dat je bovenal goed voor jezelf moet zorgen en van jezelf moet houden, anders heb je niet genoeg in huis om weg te geven aan je kinderen.

Toen mijn dochters de leeftijd van 4 en 6 hadden was ik gescheiden en een alleenstaande ouder.
Kwaliteiten als geduld, wijsheid, humor, consequent, verantwoording, zelfvertrouwen, moed, vergeving, liefde, horen zien en zwijgen zijn van groot belang en inzien dat je als moeder hulp nodig hebt van een of meerdere beschermengeltjes (lees vriendinnen/familie) op je pad. 

Zonder geluk vaart niemand wel.
Het mooiste tijdens het opvoeden is dat ik gaandeweg heb ontdekt dat ik al deze kwaliteiten in me heb of me hierin gaandeweg heb aangepast, dat noem ik voortschrijdend inzicht.

Wat je erin stop, komt eruit, is mijn motto.

Nu zijn mijn dochters volwassen en dan bedoel ik niet alleen in leeftijd.
Er zijn momenten waarop ik leer van hen, zonder dat zij het beseffen.
Ik ervaar steeds meer dat hun manier van leven soms 'anders' is dan in onze tijd, maar dat dit zeker niet slechter betekent.
De generatiekloof staat niet alleen voor onbegrip, door open te staan voor vernieuwing en vertrouwen te hebben in hun toekomst, wordt loslaten steeds makkelijker.



                                        ==========gelukkigbewust 💗💗=======