Hallo Ellen,
Het is maandagmorgen 08.30 uur. Ik heb net het ontbijt op en alles keurig in potjes gedaan voor de wekelijkse kweek. Urine, ontlasting en mondspoeling, het wordt allemaal zo gewoon, alsof het zo hoort in het leven. Het bloed is naar het lab en ik hoop zo dat de waarde goed is om naar huis te gaan. Neutrofielen, daar gaat het om in mijn geval. Om naar huis te mogen moeten die 0,5 zijn. De arts heeft er 0.3 van gemaakt, als ik thuis maar heel voorzichtig ben. Het gaat tergend langzaam omhoog.
0.15 0.17 0.19 en gisteren 0.24 Nu maar hopen dat het straks 0.3 is, dan is het eindelijk zover, 8 weken hier liggen is niet niks. De 2e ronde vraag ik internet aan, zodat je een beetje de wijde wereld in kan. Verder voel ik me "goed", snel moe, je denkt dat je heel veel kunt, dus niet. Ik kijk uit naar thuis, naar bloemen en dingen die hier niet mogen. Maar alles bij elkaar mag ik niet mopperen, het gaat goed.
 |
| Ellen Selder Berens |
Ellen, misschien kunnen we de 2e ronde e-mailen, ik weet niet of jij dat doet. Schrijven is ook gezellig.
Heel veel groetjes, Ans
De
brief dateert uit februari 2008 en is afkomstig van een mede kankerpatiënt, ik
vind hem terug tussen de briefjes, notities en herinneringen uit die periode
dat ik voor de eerste keer maanden in het ziekenhuis lig voor de behandeling
met chemo voor lymfeklierkanker. Ik hoorde van een vriendin over haar strijd
met de chemobehandeling en spontaan neem ik het besluit om haar een brief
te schrijven.
Om haar moed in te praten.
Om haar hoop te geven.
Om haar perspectief te bieden.
Om erkenning en herkenning aan haar pijn en verdriet te geven.
Ook al kennen wij elkaar niet, het feit dat we beiden afzonderlijk van elkaar strijd voeren met kanker, schept een band. We liggen allebei langdurig in het ziekenhuis, mijlenver van elkaar. Alleen als ze er energie voor heeft schrijft ze een brief terug, dat is de afspraak. We begrijpen dat van elkaar. Het is het begin van een leuke briefwisseling tussen ons.
Terwijl ik de brief herlees, is het alsof alles zich gisteren heeft afgespeeld. Zoals te lezen is in de brief, maken we geen gebruik van een Laptop of Internet. Dat had wel gekund, maar wij waren daar gewoon de mensen/patiënten niet naar. Te ingewikkeld, geen aansluiting aan bed en post ontvangen op bed is wel zo gezellig. Soms was je te moe om iemand te woord te staan aan de telefoon of om een brief te schrijven. De chemo had een verwoestende werking op je energie. We konden dagen over een brief doen, toch deden we elkaar graag dit plezier. We waren dolblij met elk kaartje dat we ontvingen, wetend dat er aan ons gedacht werd met een speciale boodschap of hartgroet.
We delen onze zorgen in de brief, de inhoud is zo herkenbaar, ik koester deze brief. We weten precies van elkaar wat onze waardes zijn op dat moment en leven met elkaar mee bij een onderzoek. We schrijven over onze kinderen en over haar kleinkinderen. Of kinderen volwassen zijn in leeftijd doet er niet toe voor een moeder, ze blijven kinderen in je hart. Zo behoort een moeder ook niet ziek te zijn en al helemaal niet zo ver van huis in een ziekenhuis te liggen. Wat lig ik veel nachten wakker, denkend aan mijn dochters, flink en sterk, tegelijk zo klein en kwetsbaar. Ze hebben ons als moeder zo hard nodig, juist nu. En wat voelden we ons schuldig. Schuldig! Hoe is het mogelijk, doodziek en eenzaam in een ziekenhuisbed liggen, voelden we ons beiden schuldig naar onze dierbaren toe. We begrijpen deze emotie van elkaar. Ik stop een klein bloemetje (een madeliefje) in de kaart en stel haar voor zich te verbeelden dat we in een veld vol met madeliefjes lopen, terwijl de zon op ons hoofd schijnt en we met energie genieten van dat moment. De kracht van verbeelding, op avontuur gaan in je hoofd.
Zo veel uit te leggen. Zo moeilijk uit te leggen. Maar wij als moeders begrijpen elkaar. De kinderen waren in de pubertijd, hoe moeilijk is de wereld al niet zonder een moeder die doodziek is en kotsend door het huis loopt met een hoofddoek of pruik op? Met vriendjes en bijkomende problematiek. Het is de wereld op zijn kop. Voor de kinderen lijkt het op dat moment alsof de wereld alleen draait om hun mam met haar ziekte. Voor mam bestaat haar wereld op dat moment uit angst en zorgen om haar gezin en ziekenhuisopnames. Hoe houden we ons gezin bij elkaar? Hoe komen we nader tot elkaar terwijl jij hier bent en zij thuis zijn? Waar halen we de energie vandaan? Iedereen leeft op dat moment in zijn of haar eigen belevingswereld, en het is voor iedereen een waarheid. We hebben allemaal ons eigen verhaal, met ons eigen persoonlijke verdriet. De briefschrijfster en ik begrijpen elkaar, zoals de meeste patiënten elkaar hierin begrijpen. Omdat we allemaal door hetzelfde proces gaan.
En natuurlijk vergeten we onze partner niet. Ook al liggen we doodziek op bed, we beseffen goed dat we vrouw zijn voor de man die ons zo vaak mogelijk komt opzoeken. Al die grote, flinke mannen hebben het liefste dat hun vrouw gezond, veilig en wel samen het gezin thuis is, zodat het leven gewoon door kan gaan. Gewoon normaal, zoals bij ieder ander gezin. Dat wenst iedereen.
De briefschrijfster en ik werden allebei behandeld voor kanker, we hebben elkaar niet een keer ontmoet. En we gaan elkaar ook nooit meer ontmoeten, Ondanks haar positiviteit en geloof dat het goed zou komen en zij hard knokte tegen kanker, heeft ze deze ongelijke strijd verloren. Nog in hetzelfde jaar is zij overleden aan de gevolgen van kanker, ik ben anno 2021 nog in leven omdat ik heel veel geluk heb gehad waardoor ik jaren later (2018) in aanmerking kwam voor immuun behandeling. En geluk boven geluk, deze lijkt goed aan te slaan. Carpe Diem
========gelukkig bewust==💗💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie.
Groet,
Ellen