Het gaat goed met mij, dus help ik anderen.

 


Ellen Selder Berens
In de afgelopen 20 jaar dat ik leef met kanker heb ik ervaren hoe belangrijk het is om in een veilige omgeving en met vertrouwen mijn verhaal te kunnen vertellen. Waarbij de persoon tegenover je goed luistert en niet oordeelt. Iemand die echt wil weten hoe het nu met je gaat, waarbij een woord soms genoeg is.


Ook waren er momenten dat ik me alleen en onbegrepen voelde en wilde hiermee mijn kinderen, vriendinnen of familie niet belasten met mijn onzekerheden of angst. Zij kwamen allemaal te dichtbij. Ik heb letterlijk geschreeuwd om psychosociale hulp in een tijd nadat ik weken in quarantaine was voor zware chemo behandelingen. Ik had grote behoefte aan iemand die met me meeleefde waarbij mijn angst of verdriet geen bedreiging was voor de ander.

Gaandeweg ben ik ze zeker tegengekomen, de zorgverleners met een echt zorg❤️. Je herkent ze meteen. Aan hun blik en hun stem, empathisch en oprechte aandacht. Vaak bleek de tijd beperkt, of bij een eenmalig contact, simpelweg omdat een collega dienst had bij de volgende afspraak.

Ik nam me voor dat als ik het geluk had om te overleven, ik mijn ervaring, kennis en energie ging delen met anderen die geraakt zijn door kanker om een steun te zijn voor hen die daar naar op zoek waren. Jouw verhaal is uniek, toch kan het fijn zijn (h)erkenning te vinden bij de ander. En als het uiten van emoties en gevoelens via creatieve expressie je hierbij kan helpen, dan begeleid ik je graag hierin. Dan ontstaat er als vanzelf een vorm of een beeld van dat wat er op dat moment leeft in je hart. Niets moet en alles is goed. Het enige wat ik je vraag is je open te stellen en te vertrouwen op mij en jezelf, je bent sterker dan je denkt.

De afgelopen maanden mocht ik een vrouw van 68 jaar begeleiden bij haar strijd tegen kanker. Ze had uitgezaaide darmkanker en wist dat ze hieraan zou komen te overlijden. Ze kwam gebroken bij mij met de vraag "ik wil zo graag rust in mijn hoofd". Angst en ongeloof hielden haar wakker in de nacht. "Als ik nog 2 jaar erbij krijg, dan zijn we 50 jaar getrouwd", alsof we het op een akkoordje konden gooien met onze Lieve Heer... 

We wisten allebei dat er geen onderhandeling mogelijk was, het is botte pech. Het leven is niet eerlijk en voor sommige zelfs keihard. Voor mij lag er in de eerste plaats de taak om mijn cliënt rust te bieden in haar gedachten, ze verdwaalde in het woud van emoties. Ik heb ze figuurlijk aan de hand genomen en haar laten ervaren dat ze niet alleen is in de chaos van haar ziekte. Zij moest het allemaal ondergaan, maar ze hoefde het niet alleen te doen. Dat gaf haar rust en vertrouwen. We deden ontspanningsoefeningen samen en ik had vooral aandacht voor haar verhaal. Ik liet haar bewust stilstaan bij haar gedachten op momenten van angst of verdriet. Ze ging inzien dat er negatieve gedachten waren die haar niet verder hielpen. Ik liet haar inzien dat ze zichzelf sterker kon maken door helpende gedachten. We waren beiden zo trots als ze een week later vertelde dat het geholpen had, ze was heel ontspannen tijdens een vervelend onderzoek. "ik heb de artsen over jou verteld, Ellen", ik kreeg een compliment omdat ik zo ontspannen was"! Ze wilde zo graag sterk zijn voor haar man en dochter. Ik maakte er een grapje van en zei dat ik haar de volgende keer mijn visitekaartjes zou meegeven, dan kon ze deze uitdelen aan de artsen. Dat vond ze een heel goed idee. Ze genoot van ons samenzijn, dat liet ze ook duidelijk merken. Dan zei ze dat haar man en dochter aan haar zagen dat ze een ochtend bij mij was geweest, ze was dan vol moed en nieuwe energie. "Ik voel me geweldig, ik krijg zoveel kracht van jou" zei ze steevast. "Hier kan ik mezelf helemaal ontspannen, deze bezoekjes zijn een cadeautje voor mezelf". We hebben uren gepraat, waarbij ik luisterde en haar emoties (h)erkende. 

Ellen Selder Berens
Ze hield niet van creatieve dingen maar ik kon haar er wel toe zetten om een krachtsteen te vilten.
Ze zocht een mooie steen uit die lekker in de hand lag en een mooie kleur wol. Rood was haar lievelingskleur, geen andere kleur. Rood werd het. Ze genoot van het vilten waarbij ze de wol met lauw water en zachte olijfzeep bleef bewerken, ze was totaal ontspannen. Het resultaat mocht er zijn, een mooie, rode symbolische krachtsteen die ze in haar hand gesloten hield. Een tastbaar bewijs van haar innerlijke kracht. Ze nam de steen overal mee naar toe in het ziekenhuis als ze weer eens een gesprek of onderzoek kreeg. Dan hield ze de steen in haar hand en beeldde zich in dat ze kracht kreeg van de steen. 


Ellen Selder Berens
Ook deden we een oefening waarbij ze aan moest geven welke emoties er op dat moment het sterkste waren. Haar keuze woorden waren: verward, dankbaar, boos en moe. Dan gaf ik haar een opdracht mee voor thuis,  ik vroeg haar op te schrijven wanneer juist deze emoties voorbij kwamen.  Al schreef ze maar een zinnetje, het maakte haar bewust van haar gedachten en emoties. Ze mochten er allemaal zijn, tegelijk leerde ik haar er anders naar te kijken. Ze kreeg weer veerkracht en besefte dat ze sterker was dan ze had gedacht. Ze was zo dapper. Langzaam maar zeker leerde ze haar situatie accepteren en gedachten onder controle houden. Ze was niet langer in strijd met zichzelf en haar situatie.


Dan komt de dag dat zij een belangrijke punctie heeft in het ziekenhuis en mijn vader is opgenomen in het Hospice. We spreken af dat we elkaar volgende week weer zien. ik zeg haar dat de situatie van mijn Pa plotseling kan veranderen en dat ik dan snel moet handelen, waardoor ik onze afspraak weer moest verzetten. Dat begreep ze goed, hetzelfde gold immers voor haar. Een week later ben ik geveld door een griep met longontsteking, we kunnen elkaar niet zien maar ik stuurde haar positieve berichtjes waarin in vertel dat ik aan haar denk en haar veel kracht en vertrouwen toewens. Ze voelt zich goed genoeg om 5 dagen naar een hotelletje te gaan met haar man. 'Word jij maar snel beter, lieve Ellen". Ik wens haar fijne dagen en hoop dat ze ervan kan genieten samen met haar man.

Inmiddels ben ik gestart met antibiotica en laat haar weten dat ik graag weer een afspraak maak voor de week erop. "Prima, antwoordt ze, tot volgende week!". Drie dagen later laat ze me weten dat ze slecht bericht heeft gekregen naar aanleiding van de laatste punctie. "Ik heb nog maar een paar weken te leven" laat ze me weten, ze stoppen met de behandeling.. Het is dezelfde dag dat mijn vader overlijd in de vroege ochtend na een ontluisterend ziekbed. We zijn beide met stomheid geslagen. Zoveel slecht nieuws op een dag. We wensen elkaar sterkte en ik besef wat het voor haar moet betekenen om zo'n bericht van haar arts te krijgen. Ik zeg dat ik er voor haar wil zijn, "als ik ook maar iets voor je kan betekenen dan ben ik er". We spreken af dat we samen gaan kijken wat ze achter wil laten voor haar man, dochter en kleinzoon. Dat vond ze een geruststellende gedachte.

Het is dinsdagochtend en ik verwacht mijn cliënt om 09.30 zoals gewoonlijk. Vaak is ze er al 10 minuten eerder, dan laat ze zich brengen door haar man. Het is 3 minuten over half tien en ik voel direct dat het niet klopt. Ik bericht naar haar om te vragen hoe het met haar gaat en of ik haar nog kan verwachten die ochtend. Dat ik het begrijp als ze niet kan komen, dat ik aan haar dacht. Laat je me iets weten? Ik maak me zorgen om je...

Geen reactie. Dan bericht ik tegen mijn gewoonte in haar dochter. Ik zeg haar dat ik een afspraak heb met haar moeder en dat ze er nog niet is. Gaat het wel goed met haar? Direct krijg ik een reactie terug van haar, ze was niet op de hoogte dat haar moeder nu bij me zou komen. Ze gaat heel hard achteruit,  ze krijgt al 24 uur zorg. Het is allemaal heel snel gegaan. Ondanks het stemmetje in mijn achterhoofd, schrik ik me kapot. Wat erg! Dit had ik niet zien aankomen. Ik wens de dochter veel sterkte en zeg dat ik graag langs wil komen bij haar moeder, of ze haar dit wil laten weten. 

Maar de volgende ochtend overlijdt ze. In dezelfde week als mijn vader. Leeftijden doen er niet toe als de rauwheid van de dood zich aandient. Het is altijd te vroeg. Zo onwerkelijk, keihard. Ondanks het plotselinge verlies ben ik blij en dankbaar voor wat ik heb kunnen betekenen voor haar in de laatste maanden van haar leven. In het mooiste scenario hebben we tijd om naar het einde toe te leven waarin we allerlei zaken kunnen afronden die ertoe doen. Maar de realiteit is anders. Vanwege corona volg ik haar uitvaart via een streamingsite van de uitvaartorganisatie. Het was belangrijk voor mij om het afscheid te zien, het helpt mij bij het accepteren en verwerken van haar overlijden.

Sindsdien heb ik contact met haar dochter, ze wil graag met me praten over haar moeder. En met enige trots kan ik haar een knuffelsteen overhandigen die mijn cliënt zelf gekleid en geverfd heeft voor haar enige kleinzoon. Oranje heeft ze gekozen, dat vond ze beter passen bij een kind. Op die momenten ben ik zo dankbaar dat ik kan doen wat ik doe, mensen met hun hoofd en handen laten maken wat er leeft in hun hart. 

Ik geloof in de kracht van positief denken en dat niemand je de hoop mag ontnemen. 

Welkom bij Atelier Kunst na kanker

Mijn naam is Ellen Selder Berens 
ervaringsdeskundige en creatief coach bij kanker en verlies. #beeldendeexpressie

              =========gelukkig bewust===💗💗

 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Dank voor je reactie.

Groet,
Ellen