 |
| Ellen Selder Berens |
melancholie, blij verlangen en intense dankbaarheid bij voel.
Een beetje zoals dansen, waarbij ik al een rondje heb gedraaid voordat ik bij het koffieapparaat sta (mijn guilty plessure), voor een zoveelste heerlijk, warm, geurend kopje koffie. Hier kan ik zó van genieten, ik verheug me 's avonds als ik naar bed ga al op het eerste kopje koffie van de dag.
Het huis is zwanger van de ophanden zijnde feestdagen. De elektrische haard draait overuren en ik ook. De kerstkaarten zijn gemaakt, het (voorlopig) laatste schilderij voor het KWF is geschilderd en mijn huistafel ligt vol bezaaid met cadeautjes, in verschillende vormen en maten. Ze komen van alle uithoeken van het land, eigenhandig uitgezocht en online besteld door mij en vervolgens afgeleverd door vele hardwerkende bezorgers van verschillende snelle, goed georganiseerde bezorgdiensten. Was ik vroeger niet van het online shoppen, (want-de sfeerbeleving in druk bezochte, mooi verlichte winkels met rustige kerstmelodie op de achtergrond ervaarde ik als vast onderdeel en ritueel behorende bij geslaagde feestdagen) anno 2021 ben ik helemaal om. Als een kind zo blij surf ik door het woud van schreeuwende, aantrekkelijke, dure en minder betrouwbare webwinkels. Ik loop in en uit, pak iets vast, kijk ernaar, en leg het vervolgens in mijn winkelmandje. Maar verleid door de aanbieders die nóg harder campagne voeren met hun kleurige aanbiedingen kan ik me moeilijk concentreren. Wat zocht ik nou ook alweer? O ja, een speelgoedauto mét licht en geluid voor mijn jongste kleinzoon. Deze heeft hij natuurlijk al op voorraad, maar ja, hij wordt er telkens zo blij van! En daar doe je het voor, dat je de ander blij maakt, als is het kortstondig.
Mooie dozen met luxe verzorgingsartikelen voor mijn dochters, die speciale rugzak van Pokemon voor mijn kleinzoon, dat leuke kinderhorloge voor mijn kleindochter. In paars, omdat ze de fase van Rose allang voorbij is. Ik heb alles in een schriftje geschreven, alle wensen van iedereen en wat wanneer is afgeleverd en winkel gestaag verder. Wat er in inmiddels in mijn mandje ligt, wordt er toch weer uitgehaald, want 86 is niet de goede maat van de pyjama met de leuke opdruk van Pawn Star. Oeps, snel even terug naar de winkel, hier is kleinzoon al haast uitgegroeid. De winkeliers zullen mijn twijfel niet in dank afnemen omdat ik geen rekening houd met hun. Ik swipe net zo makkelijk van links naar rechts als een wanhopig vrijgezel op Tinder. Daar waar het ene moment mijn winkelwagentje vol ligt met zorgvuldig uitgekozen artikelen is het mandje op het andere moment half leeg achtergelaten en heb ik de winkel verlaten.. zonder te betalen!
Ik ben op zoek naar dat ene setje reukkaarsen waar mijn dochter zo van houdt, dat mag niet ontbreken! Deze winkelier is blij met mij als ik daadwerkelijk naar de kassa ga en druk op Betalen. Na voor de zoveelste keer mijn naam, adres, telefoon en emailadres te hebben ingevuld word ik vriendelijk doch duidelijk gevraagd echt af te rekenen. Welke bank Mw? Zal ik u doorverbinden naar uw bankrekening? Ik druk inmiddels murw op de ja knop, en zie daar, ik heb nog geen portemonnaie in mijn hand gehad en ben de deur nog niet uitgeweest vandaag maar ik heb alle cadeautjes en nieuwe hebbedingetjes keurig afgerekend. Nee, uiteindelijk niet bij de winkel waar ik wel 4x heb geshopt in de afgelopen 2 dagen, maar bij dat leuke winkeltje op de hoek, eh ik bedoel, op het web. Het World Wide Web.
Hebben jullie ook af en toe het gevoel dat dit voelt als een
groot web waarin de grote zwarte spin verscholen klaarligt om toe te slaan als
de argeloze vlieg even is geland en verwonderd rond kijkt…?
Daar zit ik dan thuis in mijn eigen bubbel, aan een tafel vol bezorgde cadeautjes, plakband en rollen inpakpapier (zowel met afbeelding van Sint als de Kerstboom, want elk feest vraagt om eigen cadeaupapier) waar de grond rondom mij ligt bezaaid ligt met opengerukte dozen, karton en hard papier. Ik denk aan mijn vader die dit jaar zal ontbreken aan de kerstdis, aan degene die getroffen zijn door ziekte, aan mijn zwangere dochter die een Kerstkindje verwacht...Het was weer een bewogen jaar zoals het leven vaak is. Bewogen, in beweging, vol verandering. Ik mag nog steeds meebewegen en ben me bewust van dit grote voorrecht.
Met een gevoel van dankbaarheid kijk ik naar buiten waar een verse kerstboom staat uit te hangen, klaar om te pieken. We hebben hem gister al gekocht, nog voor Sint. De winkelier met de eerste beeldvullende aanbieding is geslaagd in zijn opzet, ook wij zijn gezwicht en hebben toegegeven aan onze grootste behoefte zoals warmte, zorgeloze gezelligheid, verbinding, kleur, liefde, feest en vooral geborgenheid die ze ons beloven. Ik kijk naar het schilderij van mijn Pa, dat ik geschilderd heb en dat tijdens zijn uitvaart op de kist stond. Ik mis je Pa, nog haast elke dag. Ik rouw van jou.
Dan keer ik terug naar de realiteit van de dag, naar mijn eigen bubbel waar ik me graag in stort en hoor de vrolijke kerstliedjes die vanuit de radio naar me toekomen. Ik weet het, het is vroeg dit jaar, om me te wentelen in de zorgeloze hectiek van de Feestdagen. Maar het leid me af van dat wat ons leven momenteel overheerst.
Even geen behoefte aan berichten over zorg over de zorg, aan statistieken van het virus, even geen berichten over de groter groeiende polarisatie binnen ons land. Verbinding is het grote doel voor de komende feestdagen, wel of niet in kleine kring. Ik waak ervoor als een spin in haar web.
Fijne feestdagen en een gezegend verbindend gezond Nieuwjaar
allemaal.🎄🌟💫❤️
————-Gelukkig bewust❤️❤️—
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie.
Groet,
Ellen