Het hele verhaal...

Ellen Selder Berens

Een nieuw jaar voor me voelt als vele nieuwe kansen en avonturen die zich aan kunnen dienen. Precies zoals de nieuwe jaarkalender voor me ligt, zo voelt dat. Allemaal lege pagina's als lege dagen die vanzelf gevuld gaan worden. 

Mits je de kansen en mogelijkheden benut en je de tijd gegund is om nieuwe herinneringen toe te voegen aan de reeks bestaande. Het nieuwe jaar is amper 3 weken oud en er is al zoveel gebeurd. Mooie dingen die ik heb mogen beleven en minder leuke . 

Die laatste categorie wil ik hier in mijn blog eens uitlichten. 

Omdat vaak de mooie kanten van het leven uitgelicht worden op Social Media, waar ik ook een voorstander van ben, niemand zit te wachten op alleen maar ellende van een ander. 

Je voelt je er zo machteloos bij. Aan de andere kant gedeelde smart is halve smart.

Als je geluk deelt wordt het meer, als je verdriet deelt, wordt het minder.

Ik denk vaak dat niets is wat het lijkt en dat er altijd meer kanten aan een verhaal zit. 

Dat kan haast niet anders, maar vaak wil men die andere kant helemaal niet zien. 

Toch kan het geen kwaad er naar te durven kijken, vaak is het een kwestie van acceptatie of verwerking.

Zelf zie ik echt vaker de mooie kanten van het leven maar ik deins er ook niet voor terug om de minder mooie ervaringen te benadrukken. 

En erbij te vermelden hoe ik met die bepaalde situatie ben omgegaan. 

Omdat ik denk dat daar de kracht van Social Media in zit,  het doorgeven dat er verschillende manieren zijn om om te gaan met de shit dat je overkomt.

Onderschat nooit de kracht van het denken. 

Je mindset is bepalend voor hoe je in het leven staat, althans voor mij werkt dat zo, elke dag weer. 

Elke dag weer maak ik de keuze om positief te zijn, of het me lukt is een ander verhaal maar ik heb in ieder geval de intentie om positief te blijven bij alles wat zich aandient op die dag. 

Dat is voor mij stap 1 in het proces van mindset. Je bent je intentie.

  

Er is me in dit nieuwe jaar tussen alle nieuwe ervaringen ook al veel geluk ten deel gevallen.

Het allermooiste is de geboorte van een kleizoon. 

Gezond en wel. Dat noem ik puur geluk.

Er waren  jarige in de familie, en ook al hebben we het niet samen  gevierd, het maakt me toch blij.

We zijn eindelijk op reis geweest naar Fins Lapland, al jaren een wens van mij. Het was tot het laatste moment heel spannend, omdat we een negatieve CPR test moesten kunnen overhandigen alvorens we in het vliegtuig mochten stappen. 

Dat was  Fingers Crossed, omdat je nooit zeker weet of je besmet bent of niet, voordat je getest bent.

Maar het was ons gegund om deze droomreis te maken.

Er waren familieleden die geraakt zijn voor het corona-virus en hierdoor hun werk moesten laten liggen, een ander moest de amandelen laten knippen. 

Ik blijk na 3 prikken toch niet geboosterd te zijn aldus mijn Hematoloog. 

Dit is onderbelicht in de media maar het blijkt dat mensen als ik, met een slechte weerstand 3 prikken nodig hebben om net zo beschermd te zijn als anderen, die na 2 prikken beschermd zijn.

Daarna volgt pas de boosterprik, nr 4 dus. 

Deze mag pas 3 maanden na de laatste gezet worden, nog even wachten dus.

Ik schilder haast elke dag in mijn Atelier, iets waar ik super blij en dankbaar voor ben.

En we hebben thuis een infra-rood sauna geplaatst, hoe geweldig is dat?

Er zijn 3 ervaringen die ik wat meer wil nuanceren.

Zoals de vakantie naar Lapland, het schilderen en het plaatsen van de infra-rood sauna.

Gewoon, omdat ik open kaart wil spelen en verder wil gaan dat het mooie plaatje of het mooie berichtje.

Ja, het klopt dat ik haast elke dag schilder in mijn Atelier, schilderen is voor mij als het beste medicijn, Het leidt me af van wat er niet goed gaat en geeft me een doel en voldoening van de dag.

Het creatieve proces is goed voor mijn positieve mindset. 

Maar ik zeg erbij dat het elke dag weer afwachten is of ik uberhaupt wel aan schilderen toekom, simpelweg vanwege de pijnlijke spasmes/krampen in mijn handen. 

Ellen Selder Berens

Het komt de laatste maanden haast elke dag voor dat ik een potlood of kwast in mijn handen heb en dan helemaal verkramp in mijn hand. Dan word ik overvallen door een zenuwpijn en kan ik niets meer. 

Dan zit er niets op dan te stoppen met schilderen, hoe erg ik dat ook vind. 

Ik kan soms wel janken, omdat ik juist in de goede flow zit met mijn schilderij of juist vol goede moed begonnen ben met een nieuw werk.

Ik wrijf over mijn pijnlijke handen en haal een paar diep adem. 

De teleurstelling in vaak groot, waardoor ik gelijk besluit dan ook niet te blijven zitten in mijn mooie Atelier. Vaak ga ik naar binnen om daar te wachten dat de pijn overgaat, ik vind deze bijkomende beperking heel moeilijk te accepteren, maar het is niet anders. 

Volgens de Hematoloog is het een bijwerking van de immuuntherapie die ik dagelijks neem, om de kanker te onderdrukken. Om mijn spieren warm te houden heb ik tijdens het schilderen handschoenen aan, waarvan ik de vingertoppen heb afgeknipt. 

Zo hou ik wat bewegingsvrijheid en heb het gevoel dat ik niet geheel machteloos sta tegenover de toenemende beperkingen. 

Het blijven denken in mogelijkheden en niet in beperkingen maakt het voor mij makkelijker om te gaan met de afname van mijn mogelijkheden. 

Op die manier hou ik mijn mindset goed en kan ik mezelf afleiden en mijn aandacht richten op iets anders wel ik wel kan, een boek lezen of tv kijken bijvoorbeeld.

Deze pijnlijke krampen, (ook neuropathie genaamd) is ook de oorzaak van het plaatsen van de infrarood cabine. Ik word steeds vaker overvallen en geteisterd door pijnlijke spierspasmes in mijn hele lichaam, het lijkt wel alsof het ontstekingen zijn, Zo pijnlijk, ik weet dan niet hoe te staan of te zitten, ik kan de kramp niet doorbreken en gil het uit van de pijn.

Dit overkwam me ook het weekend voor de vakantie, we lagen al in bed en ja hoor, als een bliksemschicht overvalt het me. Ik heb gejankt van de pijn, terwijl Huib heel lief probeert om mijn benen te masseren of warme pittenzakken te maken. 

Soms helpt dit, maar steeds vaker niet. 

Na een uur van ongelooflijke pijn heeft Huib de weekendarts gebeld, deze hoorde mijn pijn en kwam direct. Na 2 zware pijnstillers was er ook een injectie met morfine nodig om mij te verlichten. 

Eindelijk rust. Maar voor hoelang? 

Dat weten we nooit, zodra ik bevrijd ben van de pijn onderneem ik leuke dingen of ga ik lekker schilderen. Er is geen dag te verliezen.

Hebben jullie het mooie filmpje gezien waarop ik met mijn man deelnemen aan een Husky-safari in Lapland? Een geweldige ervaring, een droom die werkelijkheid werd, een heel bijzondere ervaring, waarbij ik heel bewust was van het moment. Ik heb dit filmpje gedeeld op Social Media, de safari was zo mooi en indrukwekkend als het filmje laat zien, alleen bleef het hier niet bij. Wat ik niet eerder heb gedeeld is het feit dat er een klein drama afspeelde zodra de Husky's stilstonden en de safari ten einde was.

Na een Huskysafari van 2 uur kwamen we weer aan bij de Huskyfarm. 

Ellen Selder Berens

Ik stapte uit (met behulp van 2 personen) en zag gelijk dat Huib nog over de slee hing en hij niet meer bewoog. Ik hield hem vast en boog me over hem heen, hij kon alleen maar fluisteren “zo moe”. 

Hierop heb ik direct hard om hulp geroepen, er kwamen gelijk 4 personen naar Huib (bleek medisch personeel te zijn) 

Huib is door 2 vrouwen ondersteund en naar een buitenhut geloods, er zat geen beweging in Huib. Hij was doodmoe, kon alleen fluisteren “kapot”. 

Hier kreeg hij drinken (snelle suikers) en een reep. 

Toen hij niet echt opknapte hebben ze Huib naar binnen gebracht, naar een warme hut. Heeft hier hij binnen op een houten bank gelegen terwijl er 20 franse toeristen binnenkwamen en er 2 man bezig waren om hem nog  iets te laten drinken en eten. 

Huib wilde alleen maar liggen en slapen, maar móest eerst drinken van de verpleegkundige. 

Het bleek een zware hypo te zijn. 

Dit heeft 60 minuten geduurd. 

Iemand vd crew heeft ons met privewagen teruggebracht naar het hotel, daar heeft de reisleider speciaal pasta voor ons laten koken, want Huib moest slow sugar hebben. 

Hij heeft ons met het eten bij ons huisje afgezet. 

Ik ben me kapot geschrokken maar bleef rustig en kon op Huib inpraten wat hij heel fijn vond. 

Het was heel akelig om mee te maken dat hij daar lag en hulp nodig had, normaal is het andersom en moet hij mij bijstaan terwijl ik afgevoerd word naar het ziekenhuis vanwege plotselinge uitval door de uitzaaiïngen in mijn hoofd.  

Eenmaal in de blokhut hebben we  rustig gegeten en viel Huib in slaap. 

Hij voelde zich beter maar nog wat moe. 

Toen drong het tot me door hoe kwetsbaar we toch zijn, en kwamen de emoties. 

Ik ben zo blij met hem, mijn held en grote liefde. Wat zou ik zijn zonder hem.

We zeggen het elke dag, dat we blij zijn met elkaar. 

In de 12 jaar diabetes heeft hij nog nooit zulke klachten gehad. 

Wellicht alles bij elkaar, we hadden niet gelunched voor de safari omdat we er om 12.00 uur moesten zijn, dan nog de kou (-12 gevoelstemperatuur -19) én de grote inspanning voor Huib omdat hij af en toe moest meelopen als we de heuvel op gingen om de honden te ondersteunen. 

Het was geweldig hier, maar nu weer even rustig aan. En goed blijven zorgen voor elkaar.

Home sweet Home.

                  =================Gelukkig bewust===💗💗